Na przestrzeni wszystkich odcinków piętnasty mogę uznać za fabularnie najlepszy, bowiem historia wreszcie ruszyła do przodu po kilkunastu odcinkach ciągłej stagnacji. Trzeci odcinek drugiego sezonu daje nadzieje na to, że Aldnoah.Zero stanie się anime, które przy odrobinie życzliwości będzie można określić mianem przeciętnego.

Przede wszystkim na pierwszy plan znowu wysuwa się Slaine, bohater (na własne życzenie) tragiczny, działający w trudny do zrozumienia sposób. Wreszcie jednak w Aldnoah.Zero pojawił się związek przyczynowo-skutkowy i z pozoru nielogiczne decyzje dają początek nowemu rozdziałowi historii. Szkoda że dopiero teraz, bowiem przetasowanie stanowisk w armii Imperium Vers powinno nastąpić dużo wcześniej. Można zauważyć, że scenarzyści jednak mieli od początku pewną wizję rozwoju historii, niestety wdrożyli ją dopiero teraz i trudno określić, czy anime da się jeszcze uratować.

Nowych barw nabrała także akcja – wojenne poczynania bohaterów w końcu są interesujące, a uzbrojony w swoje czarodziejskie oko Inaho jest nieprzeciętnie dobry, ale nie wygrywa całej bitwy sam. Może i by tego dokonał, ale oczywiście w pobliżu pojawia się Slaine, co ponownie prowadzi do konfrontacji dwóch młodzieńców. Przynajmniej tym razem Inaho musiał się wysilić, przez co utarczkę zaliczę do najciekawszych w serii.

Czy będzie lepiej? Chciałbym w to uwierzyć, ale w Aldnoah.Zero już niejednokrotnie zaprzepaszczano dobrze zapowiadające się motywy i podcinano historii skrzydła w chwili, kiedy miałaby szansę zabłysnąć. Trudno też zapomnieć o dotychczasowych niedorzecznościach fabuły i byle jakich bohaterach. Na uratowanie akurat tego elementu serii jest już chyba za późno – rozwijanie postaci przed samym finałem mogłoby jedynie rozproszyć środki i uwagę widza, a także odciągnąć akcję od osi fabuły w chwili, kiedy ta zmierza ku rozwiązaniu. Ja nie mam nadziei w kwestii dalszych odcinków – Aldnoah.Zero nie stanie się nagle dobrym anime w przypadku, gdy zmarnowano właściwie całą pierwszą połowę. Ale obejrzę do końca, bowiem nigdy nie twierdziłem, że jest nieoglądalne.

I tak oto dobrnęliśmy do końca zajawkowania alDNO.zero.