Uczenia Mackostwora w klasie E ciąg dalszy. Jeden z uczniów, Ten Którego Imienia Nie Mogę Zapamiętać, planuje ubić Mackostwora za pomocą piłeczki nabitej mackobójczymi kuleczkami, ale ponieważ rzuca jak kompletna ofiara, to z planu wychodzą nici. Oprócz tego dowiadujemy się, jakim to wspaniałym nauczycielem jest towarzysz Mackostwór, bo a to dba o dobre samopoczucie swoich pupili, a to podchodzi do nich jak do ludzi, a nie gromady owiec które trzeba upchnąć na konkretny tor, bo przejmuje się ich problemami, bo nie dyskryminuje ich tak jak reszta nauczycieli ze szkoły. Żyć nie umierać.

Pozostałe kwestie zasadniczo bez zmian. Grafika jest nadal koszmarnie wręcz uboga, animacja gdy tylko może, zmienia się w statyczne gadające panele, ale mamy postęp w dwóch kwestiach: po pierwsze, tym razem wreszcie przysłuchałem się muzyce i muszę przyznać, że brzmi całkiem znośnie. Składają się na nią przeróżne kawałki, a to jakieś smyczki, a to fortepian, a to muzyka jak z taniego filmu sensacyjnego z lat osiemdziesiątych – słowem przeciętne do bólu, ale przynajmniej nie kaleczy uszu. Druga kwestia to głos dyrektora placówki, którego fani Bleacha rozpoznają natychmiast – tak jest, to sam kapitan Bielinek Kapustnik (albo jak kto woli, Aizen), który tu też będzie grał rolę jednego z naczelnych knujów.

Wreszcie na sam koniec dowiadujemy się, że do obsady od przyszłego odcinka dołączą dwie postaci – towarzysz Karasuma, który obejmie stanowisko nauczyciela w-f oraz Tajemniczy Młodzian. Niestety, ending nadal pozostaje najlepszym elementem serii. To smutne.