Nareszcie to, co tygrysy lubią najbardziej – mecz czas zacząć! Już kilka pierwszych minut pojedynku między Kaijou a Fukudą dowodzi, że Kise nie będzie miał łatwego zadania. Okazuje się bowiem, że paskudny charakter Haizakiego jest wprost proporcjonalny do jego umiejętności. Co gorsza, chłopak posiada praktycznie bliźniacze zdolności, co Ryouta – potrafi skopiować technikę przeciwnika widzianą zaledwie raz. Przy okazji poznajemy też kulisy znajomości obydwu zawodników, acz nie trzeba retrospekcji, by zauważyć, że panowie nie darzą się ciepłymi uczuciami. Cóż, początek meczu jest wręcz koszmarny dla Kaijou i na razie nic nie zapowiada poprawy.

Spuścimy zasłonę milczenia na poprzedni odcinek, gdyż dopiero w drugim twórcy serwują nam to, co najlepsze w Kuroko no Basket. Jest dramatycznie, dynamicznie i efektownie, jak zwykle nie zauważyłam, kiedy minęło dwadzieścia minut i już nie mogę się doczekać kolejnej części. Na razie Kise utknął w martwym punkcie, a jego koledzy powoli tracą wiarę we własne umiejętności, acz należy przypuszczać, że wkrótce dostaniemy zwrot akcji i Kaijou obudzi się z letargu. Dobrą wiadomością jest również powrót scenariusza do mangowego pierwowzoru – oprócz akcji na parkiecie nie zabrakło też wspomnień z przeszłości, przybliżających nam drużynę Teikou. Jeżeli trend się utrzyma i trzecia seria będzie prezentować obecny poziom, czeka nas dokładnie to samo, co w poprzednich częściach, czyli solidna mieszanka sportu, humoru i akcji.

Muszę przyznać, że widząc opening, odrobinę obawiałam się o grafikę, ale drugi odcinek udowadnia, że niepotrzebnie. Twórcy nie unikają dynamicznych ujęć i nie posiłkują się zbliżeniami zbyt często, rytm gry jest naprawdę świetny, a ruchy poszczególnych graczy płynne i skoordynowane. Nie zauważyłam też żadnych poważnych uproszczeń i anatomicznych wpadek. Oby tak dalej!