Główny bohater, o jakże wdzięcznym imieniu Moroha, dostaje się do szkoły dla przyszłych bohaterów, zwanych Savior. Spotyka tam różowowłosą, skrajnie wpieniającą dziewoję, o jakże wdzięcznym imieniu Satsuki, która w poprzednim wcieleniu była jego ukochaną (całkiem dosłownie i jednoznacznie) siostrzyczką, ale… Tego dowiadujemy się później, gdyż pierwsze kilka minut odcinka zajmuje wyjątkowo tragicznie zanimowana rozpierducha z jakimś otyłym smokiem. Podczas owego mrożącego krew w żyłach wydarzenia (chociaż ja tam byłam raczej zażenowana) widzimy różne dziewczęta w bardzo niewygodnych pozycjach, często skute łańcuchami i w niekompletnym odzieniu. Jedną z nich jest nieszczęsna Satsuki, którą ktoś przezornie przykuł do skały (niestety sępów, tudzież śladów ich obecności w postaci wyprutych flaków nie stwierdzono) – potem zobaczycie dlaczego przezornie… Jest też dzielny Moroha, mamroczący coś pod nosem i bazgrzący świecącymi literkami w powietrzu – trwa to bardzo długo, w normalnej serii zdążyliby go zabić, tu niestety ma wsparcie kolegów-bohaterów. A potem jest wybuch i przenosimy się o pół roku wcześniej, na ceremonię rozpoczęcia roku szkolnego…

Po obejrzeniu pierwszego odcinka dręczy mnie kilka pytań: po pierwsze, dlaczego Satsuki ma tylko jedną kokardkę i wiąże ją nie po tej stronie, po której ma kucyk? Po drugie, dlaczego kiedy bohaterowie idą ćwiczyć na arenę, zakładają stroje kąpielowe? Po trzecie, na cholerę bohaterowi broń, która nie tnie, a jedynie zdziera odzież (no dobra, to wiem akurat)? Po czwarte, dlaczego to musi być denny wątek kazirodczy z upiorną idiotką z ADHD jako oblubienicą? Po piąte, dlaczego dziewczynom w strojach gimnastycznych (ahaha) dobrze widać cycki, a panowie żadnych wybrzuszeń w strategicznym miejscu nie mają, chyba że ich kastrują przed przyjęciem… Serio, to anime jest żałosne i złe, ale tak okropnie, beznadziejnie złe. Protagonista jest totalną pierdołą, jego siostrzyczka to zaś zbiór najgorszych, najbardziej oklepanych haremowych schematów – ma dwie lewe ręce, mieczem macha jak cepem i drze ryja, ale tak okrutnie drze, że człowiek ma ochotę wyrzucić monitor przez okno. Jedynym światełkiem w tym mrocznym, śmierdzącym stęchlizną haremowym tunelu jest pewna ciemnowłosa koleżanka naszej koszmarnej parki, którą oprócz cyców scenarzyści obdarzyli także odrobiną mózgu. Ale to tylko iskierka w morzu przewidywalności, chały i ogólnej nędzy.

Serię pogrąża także grafika, niski budżet widać od razu, nie trzeba nawet czekać na scenę bitwy, podczas której poprzednie wcielenie Morohy wpada we wrażą armię i zamienia ją w krwawą mgiełkę, co widzimy z lotu ptaka. Projekty postaci są kiepskie, cycki krzywe, mordki krzywe, oczy pozbawione głębi (o tym, że nieskażone myślą, nie muszę chyba wspominać), ubrania jarmarcznie tandetne, a efekty komputerowe lepiej przemilczeć, nie kopie się leżącego, zwłaszcza po nerkach.

Nie będę jechać po fanserwisie, bo dużo go nie było i w sumie jak się spojrzy na całokształt, to wydaje się jedną z nielicznych (dwóch?) zalet. Brak sensownego wprowadzenia w świat przedstawiony, anime nie wyróżnia się zupełnie niczym na tle podobnych (identycznych?) produkcji, bohaterowie są skrajnie irytujący i nieciekawi, a oprawa audiowizualna leży i kwiczy. Na razie dno i metr mułu, nie oglądać, choćby dopłacali.