Już w końcu drugiego odcinka spełniło się największe marzenie bohatera: został wylany z roboty. Gdy jednak ma nadzieję z czystym sumieniem wrócić do obijania się po całych dniach (przepraszam: podjąć wysiłki mające na celu przywrócenie swojego bloga na pierwsze miejsce w rankingu), okazuje się, że wszystko, co dobre, szybko się kończy. Propozycję pracy dostaje od uroczej Koyomi Hiiragi, która mimo młodego wieku sprawuje władzę absolutną w liceum Hiiragi (oraz jego filii, liceum Ichou, do którego uczęszcza siostra bohatera). Jak można się spodziewać, bohater nie zamierza łatwo rezygnować z odzyskanej wolności. Z drugiej strony Koyomi wykazuje się niezwykłą determinacją oraz zapleczem, technicznym jakiego nie powstydziłyby się służby specjalne…

Odcinek pokazuje, że seria nie zamierza jednak trzymać się w żelazny sposób schematu „trudnego ucznia tygodnia” i że moja pochlebna opinia po pierwszym odcinku była jednak na wyrost. Zamiast miejscami inteligentnej, a miejscami slapstikowej komedii dostajemy tutaj czysty slapstik, z naciągniętą za uszy logiką (właściwie – jaką logiką?) działań bohaterów. O ile zatrudnienie Kagamiego w poprzedniej szkole zostało załatwione zbyt pospiesznie, o tyle tutaj sprawa wydaje się zdecydowanie przekombinowana. Poza tym sam Junichirou zaczyna budzić coraz większe wątpliwości. Problem z pierwszego odcinka nie był wzięty z kosmosu, a sposób jego rozwiązania, choć uproszczony i przerysowany, był przekonujący i pomysłowy. Drugi odcinek tak naprawdę pokazywał problem stworzony przez samego Junichirou (i całkowicie to ignorował), zaś odejście bohatera ze szkoły generalnie problem rozwiązywało, ale nie w taki sposób, o jaki by chodziło. Zapowiedź czwartego odcinka natomiast napełniła mnie najgorszymi przeczuciami – może, ale tylko może uda się to obrócić w jakiś nieoczekiwany żart. Bo jeśli nie, dostaniemy coś dosyć paskudnego na zasadzie „to ja cię upokorzę i pozmuszam do mojego hobby, aż zaczniesz je szanować”.

Wbrew pozorom Denpa Kyoushi najlepiej zrobiłoby, koncentrując się na tym, co zapowiada tytuł: perypetiach szurniętego nauczyciela, wykorzystującego gry na komórki do lepszego poznania uczniów i znającego od podszewki świat internetu, w którym się poruszają. Poza tym ma bowiem do zaoferowania odgrzewane kotlety, średnio pomysłowy slapstik, któremu dodatkowo nie służy dramatycznie pogarszająca się jakość grafiki, oraz garść nawiązań popkulturowych (magical girl o swojskiej nazwie Bura Kura?).

Werdykt: będę oglądać… Ale już bez większych nadziei, ponieważ coraz mniejsze są szanse, że seria okaże się czymkolwiek powyżej absolutnego średniaka. W dalszym ciągu ma małego (ale bardzo zdecydowanego) plusa za to, że bohater nie ślini się ani do swojej siostry, ani do licealistek. Jeśli to się zmieni – seria leci z mojej listy oglądanych.