Tym razem, tak żeby nie było mi smutno i żebym nie mógł narzekać, że seria, by utrzymać widownię, polega tylko i wyłącznie na cyckach, High School DxD daje nam fabułę. Bohaterowie zostali już zakwaterowani w willi rodziców Rias, którzy z charakterystyczną dla siebie nonszalancją rozmawiają o przyszłości matrymonialnej swojej córki, a Issei, z typową głupotą pana haremu, zastanawia się, cóż to oni mogli mieć na myśli. Urocze.

Dalej mamy krótką sesję treningową, ale wrzuconą bardziej na zasadzie: słuchajcie, bohaterowie trenowali, ok? Trenowali ciężko i długo, ok? Co z tego, że cały trening trwał na ekranie może jakieś dwie, trzy minuty, przecież mówimy Wam że był długi i ciężki, ok? NO PRZECIEŻ MÓWIĘ, ŻE BYŁ DŁUGI I CIĘŻKI, OK?! Mamy to zaakceptować, nie zadawać zbędnych pytań i grzecznie oglądać dalej.

A dalej jest diabelska impreza, na którą mają wpaść aniołowie i bogowie z mitologii skandynawskiej (nie pytajcie, ja też nie wiem jak, co, po co i czemu), którą to ochraniać mają nasi bohaterowie. Tyle że impreza nudna jest, więc poznajcie sobie lepiej tego przepakowanego pana, który wyglądem przypomina bohatera Dragon Ball. I cycatą lolitkę. Ponieważ zdecydowanie potrzebowaliśmy cycatej lolitki. Na zakończenie dowiadujemy się co nieco o przeszłości Koneko, poznajemy (przelotnie) jej siostrę i tyle, czekamy na kolejny odcinek.

Nudno było, tyle powiem. Sam nie wiem czego oczekiwałem, ale w tym odcinku nie było dosłownie nic, co mogłoby przykuć moją uwagę na dłużej. Problem polega na tym, że DxD ma dwie podstawowe zalety: fanserwis i walki. Jeśli anime postanawia skupić się na czymś innym, na ten przykład mizernej fabule, to niestety cierpi na tym dość mocno, ponieważ rzeczona fabuła (czy choćby rozwój postaci, który seria też traktuje po macoszemu) nie jest wystarczająco dopracowana i działa bardziej na zasadzie pretekstu, niż wartości samej w sobie.