Alelluja, nareszcie trzeci odcinek. Nie, nie czekałam z niecierpliwością na kolejny. Po prostu cieszę się, że będę mogła skończyć pisać o tej serii i na zawsze zostawić ją w mrokach niepamięci.

Nie jest już tak tragicznie nudno, ale tylko w porównaniu do poprzednich odcinków. Być może dlatego, że mniej czasu zostaje poświęcone bezpośrednio Yuki. Powtórzyłam sobie film Suzumiya Haruhi no Shoushitsu i czuję się trochę bardziej kompetentna, żeby oceniać serię o Nagato. Przede wszystkim film miał znacznie więcej sensu i oglądało się go całkiem przyjemnie. Trudno przebić opowieść przedstawioną z perspektywy Kyona. Mam wrażenie, że zrobienie z Nagato głównej bohaterki było przyczyną gwałtownego spadku jakości. Trudno bowiem uznawać za fascynujące ciągłe rumienienie się, wspieranie i podbudowywanie biednej nieśmiałej Yuki, czy jej nieporadne próby przypodobania się Kyonowi. W filmie dziewczyna też była irytująca i mało strawna, ale mimo wszystko poświęcono jej znacznie mniej czasu.

Jakby mało było tego, że seria jest tragiczna przez Yuki, odcinek od samego początku został opanowany przez Haruhi, która co prawda trochę przypomina tę z serii oryginalnej, ale tylko trochę (w zasadzie głównie głosem). Suzumiya oryginalna mimo całej swojej specyficzności nie sprawiała wrażenia po prostu stukniętej. Tutaj natomiast przyczepia się znienacka do obcych ludzi, którzy są najbardziej normalnymi osobami pod słońcem i nagle zaczyna prawić Nagato kazania na temat tego, że powinna w siebie wierzyć. Nie wspomnę o tym, że Haruhi pomimo chodzenia do swojej (elitarnej!) szkoły znajduje czas, żeby być przewodniczącą klubu w obcej placówce… Poważnie, to wszystko się nie trzyma kupy. Niby na osłodę pojawia się Koizumi, ale i on bez ogródek wyznaje, że jest w Suzumiyi zakochany – co sprawia, ze trudno mi go lubić tak jak kiedyś. Ponowne wplątanie we wszystko Tsuruyi i Mikuru nie miało większego sensu. Asahina straciła powody, żeby w ogóle godzić się z tym, jak jest traktowana przez Haruhi, a Tsuruya w roli bodyguarda to jakiś kiepski żart.