Kulinarnych orgazmów ciąg dalszy! Przed Soumą bardzo trudne zadanie, gdyż wybrana dla niego przez ojca szkoła, to placówka tak elitarna, że bardziej się nie da. Na dodatek chłopaka czeka koszmarnie trudny egzamin, którego wynik zadecyduje o jego gastronomicznej przyszłości. Dania oceniać będzie śliczna blondynka znana widzom z końcówki pierwszego odcinka, czyli Erina Nakiri, obdarzona „boskim językiem”. Jej podniebienie jest tak delikatne i wrażliwe, że mimo młodego wieku, Erina współpracuje z najlepszymi mistrzami kuchni – polecenie jest proste, kandydaci mają stworzyć potrawę z jajkiem w roli głównej. Stety, niestety większość chętnych przerażona faktem, że ich dania będzie oceniać tak wymagający egzaminator, rezygnuje i na placu boju pozostaje jedynie bohater. Czy uda mu się doprowadzić Erinę do orgazmu?

Odcinek drugi okazuje się zaskakująco treściwy, mimo iż ogranicza się do egzaminu i krótkiej wizyty u ojca bohatera (poniżej zrzutka ze specjalną dedykacją dla Easnadh). Erina okazuje się typową wyniosłą księżniczką, przeświadczoną o własnej wyższości – tym lepiej, że pojawia się osobnik pokroju Soumy, który nie lubi się przed nikim płaszczyć i jest pewny własnych umiejętności. Co ciekawe, przynajmniej na razie Erina nie zrobiła na bohaterze jakiegoś wielkiego wrażenia, chociaż zgodnie z prawidłami gatunku, powinna. Poza tym nieco ograniczono kulinarny fanserwis, co tylko wyszło serii na dobre. Tym samym Shokugeki no Souma pozostaje interesującym i sympatycznym shounenem, mimo wielu przerysowań i nisko latających żartów. Nie jest to dzieło wybitne, ale ogląda się je zaskakująco przyjemnie – po prostu anime ma to „coś”. Warto jednak zaznaczyć, że dotychczasowe odcinki należy uznać za przystawkę, tymczasem ja chciałabym już dostać „mięsko” i mam nadzieję, że nie będę musiała na nie długo czekać. Ciekawi mnie też jedna kwestia, a mianowicie zastanawiam się, w którą stronę to anime pójdzie, bo na razie jest szalenie i bardzo komediowo, Soumie wychodzi dosłownie wszystko. Mangi nie znam, więc zagadką jest dla mnie, czy później pojawią się poważniejsze wątki, a bohater będzie musiał przezwyciężyć jakieś kulinarne słabości. Nie mam nic przeciwko zwariowanej komedii, ale czy pary wystarczy na całość i nagle schemat nie zacznie nudzić?

I w ramach ciekawostki, ten uroczy obraz widoczny za Eriną, to Martwa natura z koszykiem Paula Cezanne’a.