Chyba nikogo nie zdziwi wiadomość, że Souma jednak dostał się do elitarnej placówki gastronomicznej, ku wielkiemu rozczarowaniu Eriny. Co więcej, na rozpoczęciu roku szkolnego, chłopak wszem i wobec oświadcza, że ma zamiar zostać najlepszym studentem owej szkoły, co nie przysparza mu popularności. Jego zupełnym przeciwieństwem okazuje się Megumi Tadokoro – dziewczyna uczęszcza do wspomnianej placówki od czasu gimnazjum, ale jej marzenia poległy w zderzeniu z rzeczywistością. W tej chwili Megumi grozi wydalenie ze szkoły, jeżeli tylko dostanie kolejną ocenę niedostateczną. Na pierwszych zajęciach w liceum, prowadzonych przez słynnego francuskiego mistrza kuchni, Souma i Megumi muszą wspólnie zmierzyć się z boeuf bourguignon, czyli wołowiną po burgundzku. Nie będzie to łatwe, gdyż Souma nigdy wspomnianego dania nie przyrządzał, a nowi koledzy i koleżanki nie przepuszczą żadnej okazji, by utrzeć mu nosa.

Trzecioodcinkowy miodowy orgazm był naprawdę uroczy, acz nie zabrakło również macek. Mimo to seria zapowiada się bardzo sympatycznie, polubiłam głównego bohatera, zwłaszcza że jego pewność siebie nie wynika z widzimisię autora, a faktycznego kulinarnego doświadczenia. Poza tym szalenie podoba mi się to, że mimo powiększającego się wianuszka uroczych dziewoi, Souma nadal myśli tylko o gotowaniu i w ogóle nie zwraca uwagi na koleżanki. Przy czym nie traktuje nikogo z wyższością, tylko skupia się na powierzonym zadaniu. Jego nadzwyczajne kulinarne umiejętności również nie wzięły się z powietrza, jak sam zauważa w rozmowie z Eriną, większość uczniów na serio zaczęła gotować dopiero w gimnazjum, podczas gdy on „żyje w kuchni” praktycznie od dziecka. Na horyzoncie pojawiło się już kilka ciekawych postaci i mam nadzieję, że wkrótce protagonista doczeka się prawdziwej konkurencji.

Shokugeki no Souma zdało egzamin i na pewno zagości w mojej wiosennej animowej rozpisce na stałe. To nadal nie jest seria wybitna, ale ma wszelkie znamiona serii dobrej. Jako seria czysto rozrywkowa sprawdza się znakomicie i mimo kulinarnych orgazmów, trudno odmówić jej uroku. Jedyną skazą na tej kolorowej, gładkiej powierzchni jest osoba Eriny – na razie dziewczyna wychodzi na zapatrzoną w siebie snobkę, której wzrok nie sięga poza czubek własnego nosa (chociaż bardziej pasowałby język), płytką i irytującą. Mam nadzieję, że Souma jeszcze nie raz i dwa pokaże jej miejsce w szeregu, tudzież panienka ujawni jakieś sensowniejsze cechy charakteru. Pomijając ten drobny blond szczegół, Shokugeki no Souma to seria zdecydowanie warta uwagi.

Smacznego!