Wszystko, co dobre (w tym przypadku bishouneny) trwa krótko, więc oczywiście w tym tygodniu powracamy do dziewcząt z Plasmagiki. Przed uzupełnionym o Cyan zespołem staje pierwsze wspólne wyzwanie – „pojedynek” z grupą gimnazjalnych idolek Criticrista. Dziewuszki wydają się wprawdzie słodkie jak landrynki, ale pozory są mylące – to kute na cztery nogi profesjonalistki, doskonale radzące sobie w showbiznesie. W dodatku, pomimo prób, Plasmagica nie gra tak dobrze, jak by mogła – Cyan ma dobre pomysły na aranżację utworu, ale nie dość odwagi, by przedstawić je koleżankom, natomiast Retoree bezustannie zamartwia się, że nie umie „zgrać się” i zaprzyjaźnić z koleżankami. Jak w takim razie wypadnie ich wspólny występ?

Odcinek upływa pod znakiem klasycznego problemu zgrania się zespołu i oczywiście zawiera pochwałę przyjaźni oraz muzyki łączącej ludzi (albo zwierzouche stworki). Nie ma tu nic specjalnie oryginalnego: jest ciepło, słodko i pokrzepiająco, dowiadujemy się odrobinę więcej o dziewczętach z Plasmagica, zaś na koniec dostajemy ważny morał, że trzeba iść do przodu.

Pytanie po trzech odcinkach brzmi – czy warto oglądać? Odpowiedź zależy w pierwszym rzędzie od odporności widza na japońską muzykę rozrywkową, która, przynajmniej na moje ucho, w tej serii nie występuje w najlepszym możliwym wydaniu. Mówiąc krótko: niektóre fragmenty brzmią nieźle, ale większość jest zwyczajnie nieprzyjemna dla ucha. Zaletą serii jest to, że nie traktuje samej siebie i swoich bohaterów śmiertelnie poważnie – cyniczne idoleczki były mało odkrywcze, ale mimo wszystko fajniejsze niż jednolicie słodkie dziunie z The Idolmaster: Cinderella Girls. Całkiem zgrabnie wychodzi też podtykanie widzowi innych zespołów, które ma do wyboru w grze – nie miałam wrażenia, że obcuję z nachalną reklamą, a to już dużo.

Głupie to, kolorowe to, ale w gruncie rzeczy dość poczciwe i sympatyczne. Zdaje się, że będę kontynuować seans.