Całe towarzystwo koczujące w mieszkaniu Akihiko, razem z nowym kumplem Misakiego, Todo, udaje się do Fukuoki – Misaki wygrał wejściówkę na podpisywanie autografów przez swojego ulubionego mangakę i razem z przyjacielem, także fanem, z niecierpliwością oczekują na spotkanie. Tylko dlaczego są jedynymi osobnikami płci męskiej w kolejce? Scena, w której obaj zamieniają się w fanboyów – bezcenna. Łącznie z późniejszym przeżywaniem całości.

(Pokazuje obrazek powyżej) Tak wyglądała moja mina po obejrzeniu trzeciego odcinka (Nie, nie mam na myśli Usamiego!). Wbrew wcześniejszym obawom, nadal utrzymuje się trend „porozmawiamy i wyjaśnimy sobie różne rzeczy” – trend ten się oczywiście może zmienić w późniejszych odcinkach na przewidywany od początku, czyli „po co rozmawiać, zawsze można strzelić focha, albo zacząć molestować młodego”, ale miejmy nadzieję, że jeśli już to nastąpi, to nie będzie przypominało tego, co było w serii drugiej… Bo zdecydowanie rozmowy o różnych rodzajach miłości, postrzeganiu zazdrości i pracy – bardzo ładnie ustaliły, na jakim panowie są etapie związku. Jednak średnio mnie przekonuje całe to poszukiwanie pracy przez bohatera – zdecydowanie wygląda to na „o rany, muszęęęęę…?” Ale pożyjemy, zobaczymy. Spodobał mi się za to wątek Kaoruko i Mizukiego – ale jak na mój gust w łeb powinien dostać wcześniej.

Pytanie – czy oglądać? Raczej tak, trzymając kciuki za trend zwyżkujący. Natomiast bardzo się zastanawiam, jak mocno namieszają nowe postacie i czy w ogóle pojawią się starzy znajomi z pozostałych wątków – jednak obawiam się, że mogę liczyć jedynie na jakieś przelotne cameo.

I nie, nie zamierzam mangi tykać nawet długim kijem…

Pan mangaka „robiący wrażenie”.