LSD jest tańsze i łatwiejsze w produkcji. W przyswajaniu takoż.

Utarło się już, że dobra seria przygodowa powinna pierwszym odcinkiem zachęcić widza do oglądania i jednocześnie pokazać wszystko to, w czym jest najlepsza. Symphogear wyjątkiem tu nie jest. Podobnie jak i w drugim sezonie, otwarcie jest niezwykle dynamiczne, na największą możliwą skalę i nie ma absolutnie nic wspólnego ze zdrowym rozsądkiem. Od podróży na orbitę we wnętrzu ICBM poprzez spowalnianie promu kosmicznego bez skafandrów (oddychanie i tak jest przereklamowane), wybuchanie gór (cholerni wandale) i demolowanie wiosek, Symphogear robi to co zna i w większości potrafi, czyli dobrze się bawi.

Nawiązań do pierwszego odcinka drugiego sezonu jest więcej. Mam wrażenie, że otwarcie sezonu połknie 90% budżetu serii, a reszta będzie musiała sobie jakoś poradzić bez tego i widzowie wyraźnie to odczują. Możliwe, że tak nie będzie, ale jak do tej pory ta prawidłowość się sprawdzała, więc nie robiłbym sobie nadziei. Z ciekawostek, które zainteresują natomiast fanów shoujo-ai Kirika i Shirabe (chyba) są już oficjalną parą i bezwstydnie paradują sobie po szkole, trzymając się za rączki. Urocze. I dziwne, biorąc pod uwagę że Miku i Hibiki nie zaszły tak daleko, a wydawałoby się że są główną parą serii. No cusz.

Dostajemy też nowe antagonistki, ale tym razem zamiast pań w ni to lateksie, ni to zbroi wspomaganej, mamy coś pomiędzy nieco rozebranym magiem w poncho i mariachi bez gitary. Walczącą zaawansowaną technologicznie magią runiczną, a przynajmniej tak to wygląda. Przynajmniej nie mogę powiedzieć, że seria porzuciła wcześniej wypracowane nawiązania do mitologii nordyckiej na rzecz czegoś nowego. Na przykład androidów. Oh wait…

Czas pokaże, co się z tego urodzi i czy będzie miało choć ciut więcej sensu od poprzedniczki, ale nadziei sobie nie robię. Za to fanserwis był zacny, więc seria na razie spokojnie kwalifikuje się do dalszego oglądania.