Trzysta lat po wojnie Mars jest jedną z wielu Ziemskich kolonii, co naturalnie nie wszystkim jest w smak. Na Czerwonej Planecie coraz głośniej mówi się o niepodległości, a jedną z osób popierających i walczących o tę ideę jest córka prominentnego polityka, Kudelia. Miłe to dziewczę, ze śliczną blond główką pełną komunałów i dobrych chęci, a wszyscy wiemy, co jest nimi wybrukowane. Ślepy los chciał (tak, jasne i co jeszcze), że nasza dzielna obrończyni wolności dostaje propozycję udziału w ważnych rozmowach, które odbędą się na Ziemi. Ponieważ droga długa i niebezpieczna, dziewczynie mają towarzyszyć ochroniarze z prywatnej agencji CGS. Jednak zanim Kudelia w ogóle wyrusza w podróż, siedziba agencji zostaje zaatakowana przez elitarny oddział Gjallarhorn, którego zadaniem jest uprowadzić dziewuszkę, a że oddziałem dowodzi jakiś blond świr z przerostem ego, rozpoczyna się krwawa masakra, którą powstrzymać mogą tylko szeregowi pracownicy CGS, przyjaciele z dzieciństwa, pilot Mikazuki Augus (to czarnowłose na końcu szeregu) i dowódca jednego z oddziałów, Orga Itsuka (to z fryzurą a la piorun w szczypiorek).

Tu należy się widzowi kilka słów wyjaśnienia – wspomniana agencja w niczym nie przypomina profesjonalnej firmy, to zbieranina cynicznych, wrednych sukinsynów, którzy wykorzystują małe, biedne sierotki (z których czasem wyrastają duże, przystojne, biedne sierotki) do wszystkiego. Aby pilotować sprzęt, chłopcy muszą przejść bolesny zabieg wszczepienia specjalnego implantu w okolicę kręgosłupa (bez znieczulenia), kandydaci na pilotów, tudzież inne nie mające lepszego zajęcia sierotki, kopią rowy (i są bite podczas kopania). Kudelia przyjeżdża do siedziby agencji ponieważ chce poznać ten bity i wykorzystywany plebs, żeby lepiej i skuteczniej bawić się w dyplomatkę (chyba…). Naturalnie, sierotki mają tragiczne przeszłości, zapewne wszystkie, chociaż pokazali tylko głównych bohaterów. Zapytacie też zapewne, dlaczego to sierotki bronią bazy, a nie cyniczni i wredni, ale (chyba…) przeszkoleni sukinsyni – otóż, wspomniani źli, bardzo źli ludzie, dają dyla razem z kasą, kiedy tylko słyszą pierwszy wybuch (w sumie mądrze). Co istotne, przez pierwsze piętnaście minut zobaczycie tylko smutne retrospekcje sierotek oraz bardzo cynicznych i złych Ziemian, ale czasem cynicznych, złych i przystojnych Ziemian, którzy gadają, dużo. Da się przecierpieć, bo potem są ładne wybuchy i dużo wojskowego sprzętu śmiga sobie bardzo dynamicznie po ekranie, a za sterami siedzą przystojne sierotki z gołymi klatami (mają implant, a po co dziurawić koszulki, pewnie mają tylko po jednej). Kudelia natomiast stoi, chyba że akurat jakaś sierotka przestawi ją w inne miejsce. A potem na polu bitwy, z pyłu wynurza się gundam! KONIEC!

Głupiutkie to, śmierdzi dramą i tragedią na kilometr, plus jakieś dziwne wielokąty miłosne, acz męsko-męskie wydają się najbardziej sensowną opcją. Proszę Państwa, Gundam jak się patrzy! Serio, po pierwszym odcinku trudno wyrokować – na pewno warto by było wyciągnąć postaciom szczotki z czterech liter, coby trochę życia nabrały, poza tym zastrzelić Kudelię i to drugie jasnowłose coś, co pracuje w sklepie (jest takie cuś, dzierga bransoletki), wszczepić Mikazukiemu jakieś emocje i częściej pokazywać Orgę bez koszulki… No i oczywiście, więcej wybuchów!

Naprawdę ładne są i nie różowe, w ogóle grafika jest miodna, acz dla niektórych może trącić myszką. Mam nadzieję, że nie wydali wszystkiego na pierwszy odcinek i dalej też będzie tak efektownie, chociaż gość odpowiedzialny za fryzury cynicznych, złych i przystojnych panów z Ziemi powinien brać mniej tego, co aktualnie bierze. Wrażenie robią nie tylko postaci, ale również krajobrazy, naprawdę dopracowane i dalekie od kiczu. Nagle gundamowy kosmos wydaje się nieco bardziej realny, takoż sprzęt wojskowy (z wyjątkiem gundamów rzecz jasna). Niestety niewiele mogę napisać o muzyce, gdyż zupełnie nie zapadła mi w pamięć, może poza piosenką towarzyszącą napisom końcowym, która zapewne będzie czołówką w kolejnym odcinku. Piosenka również jest gundamowa, czyli szybka, kiczowata i napakowana elektroniką, z przykrością muszę jednak stwierdzić, że nie wysłuchałam jej do końca, bo zaczęli śpiewać po angielsku, wystraszyłam się i przewinęłam. To będzie bardzo zły i mroczny serial, czuję to w moich starych kościach, a nazwisko Marii Okady przy słowie scenariusz, potwierdza me przypuszczenia…