Tej serii bardzo, bardzo przydałyby się pełnowymiarowe odcinki!

Jak się okazuje, Wakatake nie przesadzał, gdy wyciągając Ayę z klasy, mówił o skradzionym rowerze. Rzeczywiście, sprzed szkoły zniknął nowiutki rower górski, a oględziny miejsca zbrodni wykazują, że ktoś przeciął linkę, którą był przywiązany do słupa. W zasadzie sprawa do zgłoszenia na policję, ale… Cóż, Wakatake w ogóle nie powinien ani przyjeżdżać na rowerze do szkoły, ani zostawiać go właśnie w tym miejscu, nie bez kozery obawia się więc reakcji rodziców. Znajduje tylko jedną radę: poprosić o pomóc trójkę – teraz już czwórkę – swoich kolegów, specjalizujących się w najrozmaitszych dyscyplinach. Co z tego wyniknie? Cóż, tego dowiemy się (może) w następnym odcinku, ponieważ na razie pora wracać do domu, zaś Aya pierwszy raz w życiu odbywa tę drogę w towarzystwie przystojnego chłopca.

Seria jak była, tak jest urocza, zaś głównym źródłem humoru pozostaje kontrast między dość wyhamowanym zachowaniem Ayi, a jej pełnymi emocji monologami wewnętrznymi. Podoba mi się, że konceptu „dziewczynki, która dotąd nie miała przyjaciół” nie wyrzucono do kosza natychmiast na samym początku. Aya faktycznie umiarkowanie dobrze radzi sobie w kontaktach z ludźmi, jednak nowi znajomi zainteresowali ją do tego stopnia, że ma motywację, by zdobyć się na większy niż zwykle wysiłek i spróbować wyjść im naprzeciw. Chociaż jako żywo nie zawsze jest to łatwe.

Z mojego punktu widzenia seria zakwalifikowała się do dalszego oglądania, męczy jednak dawkowanie głównego wątku po kropelce. Jeśli spojrzeć na przykład na Kuromajo-san ga Tooru! (podobna grupa docelowa i długość odcinka), widać różnicę – tam poszczególne epizody zajmowały zwykle jeden, najwyżej dwa odcinki, tutaj po dwóch odcinkach wszystko wskazuje na to, że nadal jesteśmy na samym początku pierwszej „sprawy”. Zobaczymy, może wydarzenia trochę przyspieszą za tydzień?