Yay, wreszcie mamy opening i ending. O ile muzyka podobała mi się średnio w obu, to trzeba przyznać, że grafika była pierwszorzędna, zwłaszcza w endingu, który zaserwował nam przepiękne tła. Ale do rzeczy.

Ten odcinek można podzielić na dwa części: spokojniejsza ma miejsce w wiosce, gdzie Kuon ostatecznie potwierdza, że jej towarzysz to łebski gość i na prowincji pracy raczej dla niego nie znajdą, ergo, jedziemy do stolicy. Potem mamy część wypełnioną akcją, czyli polowanie na gigiri, które jak zwykle nie idzie tak jak powinno i nasi bohaterowie, wzbogaceni o owłosionego pana z poprzedniego odcinka, muszą wymyślić sposób na zabicie boro-gigiri (czyli tego wielkiego robala z pierwszego odcinka).

Podoba mi się układ, jaki wybrała sobie seria, czyli odrobina akcji i odrobina spokoju w każdym z odcinków. Pozwala to jednocześnie zapoznać się lepiej z bohaterami i światem przedstawionym (a rzeczony świat wygląda na bardzo interesujący. Na tyle, że nie miałbym nic a nic przeciwko temu, by cała seria skupiła się na podróżach Kuon i Haku po tej krainie). Na razie Utawarerumono utrzymuje balans pomiędzy scenami komediowymi i poważniejszymi, ale co ważniejsze robi to ze smakiem i nie stara się wciskać jednego zaraz po drugim (choć zdziwiło mnie jak szybko bohaterowie doszli do siebie po śmierci części drużyny w pierwszej walce z boro-gigiri). Kręciłem co prawda nosem na pokaz supermocy w wykonaniu Ukona, oraz Kuon skaczącą po spadających głazach, ale ogólne wrażenia nadal pozostają pozytywne.

Wygląda też na to, że Haku dorobi się dość puchatego haremiku. Nie do końca jestem pewny, czy to dobra decyzja, biorąc pod uwagę to, że Kuon jest postacią bardzo interesującą i jej interakcje z Haku są naprawdę urocze. Nie sądzę, by dodawanie kolejnych pań (miejmy nadzieje równie fascynujących, co puchatych) miało wyjść serii na dobre. No, ale się zobaczy.