Stęskniliście się za czerwonowłosą zielarką? Bo ja owszem. Pierwszy odcinek drugiej serii rozpoczyna się spokojnie i uroczo – w siedzibie królewskich zielarzy trwa wielkie sprzątanie. Wszyscy są zajęci przenoszeniem pudeł, czyszczeniem półek i pojemników, a także sprawdzaniem stanu przydatności ziół. Ponieważ Zen nie chce być gorszy, także ciężko pracuje, uwijając się w ekspresowym tempie z papierkową robotą. Cóż, kilka pierwszych minut to okazja do przywitania się z bohaterami po krótkiej rozłące, a także przypomnienia sobie wszystkich twarzy. Jednak druga połowa zapowiada pierwsze perturbacje w sielankowym życiu bohaterów. Po długiej przerwie na scenę ponownie wkracza porywacz Shirayuki z poprzedniej serii, zubożały arystokrata Mihaya. Oczywiście nie pojawia się on bez powodu – podczas swoich podróży spotkał tajemniczego chłopaka o ślicznej buzi, Kazukiego, który z uporem szuka dziewczyny o czerwonych włosach. Jaki jest cel tajemniczego młodzieńca? Tego nie wiemy. Wiemy za to, że to spotkanie dziwnym zbiegiem okoliczności  idealnie współgra z zaproszeniem, jakie dziewczyna dostaje z królestwa Tanbarun. Ma wziąć udział w wielkim balu jako reprezentantka Clarines. Chyba nie muszę pisać, jak bardzo nie w smak jest to Zenowi, ale w starciu z Izaną młody książę nie ma niestety żadnych szans.

Niby większość odcinka upłynęła pod znakiem codziennych czynności i rozmów, ale jakimś cudem mam wrażenie, że trwał on zaledwie pięć minut. Na razie jestem pełna optymizmu – nowa przygoda zapowiada się interesująco, bohaterowie nadal wzbudzają tylko sympatię, a i klimat nie uległ większej zmianie. Niestety nie mogę tego samego napisać o grafice, która wyraźnie zaliczyła dołek. Zbliżenia jak zawsze wypadają korzystnie i efektownie, gorzej kiedy trzeba pokazać całą sylwetkę w oddali lub jakiś dynamiczny ruch. W oczy rzuciło mi się strasznie dużo drobnych wpadek i nieco większych katastrof – bardzo krzywe i nieprecyzyjne ujęcia twarzy oraz mnóstwo anatomicznych błędów. Postaci bywają upiornie krzywe i zwyczajnie źle narysowane, tak jakby rysownicy tworzyli kolejne kadry na ostatnią chwilę i nie dbali już o nic innego, jak termin oddania. Znacznie lepsze wrażenie sprawia muzyka, a zwłaszcza nowa czołówka i ending – piosenki są ładne, melodyjne i dobrze zaśpiewane, na dodatek idealnie oddają nastrój anime.

Nie widzę sensu się rozpisywać, bo po pierwsze, to zaledwie wprowadzenie i na razie trudno wróżyć na temat fabuły i po drugie, na razie nic nie zapowiada porażki. Ot, stare, dobre Akagami no Shiaryukihime, ze wszystkimi zaletami i wadami poprzedniej części. Jeżeli ktoś polubił bohaterów i podobała mu się poprzedniczka, zapewne nie rozczaruje się. Reszta świata albo nie jest kompatybilna z tym niesamowicie puchatym i uroczym anime, albo musi nadrobić wcześniejsze dwanaście odcinków.