Biedna Shirayuki próbuje nawiązać kontakt z księciem Rajim, który jest wyraźnie speszony jej obecnością, ale że arystokracie nie wypada tego okazywać, stara się trzymać fason, co zupełnie mu nie wychodzi. Jako że rozmowa przy herbatce nie klei się, Raji postanawia oprowadzić gościa po zamku – niestety, gdziekolwiek się ruszą, czeka na nich słabo zakamuflowany tłum pałacowych gapiów, co jeszcze bardziej dobija przyszłego władcę Tanabarunu. Zdesperowany Raji wpada na chybiony pomysł, by do przemieszczania się użyć tajemnych korytarzy, zarezerwowanych na nieco inne okazje. Zachwycony własnym geniuszem schodzi do nich z Shirayuki i Obim, by po kilku zakrętach zgubić drogę… Kiedy mocno skonfundowany próbuje ratować sytuację, pogrąża się jeszcze bardziej, aktywując pochowane wszędzie pułapki. Jakby tego było mało, ktoś podąża śladem naszej trójki!

Aww, wiedziałam że odrobina komedii dobrze zrobi serii, a wykorzystanie w tym celu księcia Rajiego nasuwało się samo. Chłopak jest tak cudownie oderwany od rzeczywistości, że sama nie wiem, czy śmiać się, czy płakać. Zgodnie z zapowiedzią w rzeczonym odcinku pojawia się także jego nemezis, czyli śliczna i całkiem bystra młodsza siostrzyczka, Rona. Oprócz niej widzowie poznają również młodszego braciszka księcia, Eugena, który może nie jest tak przebojowy jak bliźniaczka, ale widać, że na króla nadaje się lepiej niż brat. Poza tym, bez większych zmian – klimat mocno leniwy, ale ciepły i radosny, tylko gdzieś w tle widać burzowe chmury. Odnajduje się śliczny chłopak, czyli Kazuki, tym razem z propozycją – chce on, by Mihaya dołączył do niego i pomógł mu porwać Shirayuki.

Jestem zachwycona anime, a jedyne czego żałuję to fakt, że trzeba czekać aż tydzień na kolejny odcinek. Poza tym, trochę brakuje mi Zena – Raji jest przezabawny i uwielbiam obserwować jego paniczne reakcje na praktycznie wszystko dookoła, ale idealny książę na białym koniu jest tylko jeden (no, może dwóch, tyle że Izana próbuje udawać tego gorszego brata, co oczywiście mu nie wychodzi). Mam nadzieję, że główni bohaterowie zejdą się wcześniej niż finale, bo jednak siłą serii jest właśnie ich romantyczna relacja, acz na razie wszystko zapowiada dłuższą rozłąkę. Z pozytywniejszych rzeczy warto zwrócić uwagę na grafikę, która z odcinka na odcinek jest coraz lepsza – co prawda jeszcze trochę jej brakuje do tej z poprzedniej części, ale widać, że wspomniane w poprzednich wpisach wpadki były tylko wypadkiem przy pracy, a nie nową jakością.

Podsumowując – Akagami no Shirayukihime jest jedną z lepszych serii zimowych, ale nie sądzę żebym musiała kogokolwiek do tego przekonywać. Na razie scenarzyści i reżyser dają radę, pod względem fabularnym czy konstrukcyjnym trudno coś zarzucić produkcji. Z niecierpliwością oczekuję kolejnych odcinków, całkowicie spokojna o poziom widowiska. Dostałam dokładnie to, czego oczekiwałam. Jestem szczęśliwa!