Każdy powód do cierpienia jest dobry.

Zgodnie z moimi przewidywaniami dzisiejszy odcinek Dramatu™ poświęcony jest zielonowłosej władczyni wiatru, Midori. Dramat polega na tym, że w dzieciństwie miała ona bardzo bliską przyjaciółkę, która chciała być dla niej zawsze najpierwsza i najlepsiejsza. Niestety, kiedy w gimnazjum Midori nawiązała inne przyjaźnie, obsesyjnie zazdrosna dziewczyna nie miała lepszego pomysłu, niż poszukać Boskich Wrót, by zapewniły jej wyłączność uczuć Midori. Co gorsza, najwyraźniej je znalazła, w efekcie czego znikła z tego świata, a biedna Midori czuje się zobowiązana jej szukać, przekonana, że ta czeka na nią przy Wrotach. Ja tam bym się trzymała z daleka od kogoś takiego… i czegoś takiego.

Dramat Midori w czterech aktach.

No ale czymże byłby nasz Dramat™, gdyby nie było w nim cierpiącego Aoto. Tym razem przyczyną było przyjęcie powitalne wydane na jego cześć przez uczniów szkoły i oferowany mu gorący posiłek. Psychopatyczny mały albinos razem ze swoimi gadkami także nie daje mu spokoju (zaczynam mieć go serdecznie dość), pojawiając się w dowolnie wybranych sytuacjach i zmuszając do konwersacji z powietrzem. Co absolutnie nie daje obserwatorom nic do myślenia. Za to kierując się dobrym sercem i chęcią pomocy straumatyzowanemu chłopakowi, Midori i Akane próbują dowiedzieć się czegoś więcej na temat jego przeszłości. Oczywiście trafiają na ścianę, co ma nas zachęcić do sięgnięcia po kolejny odcinek. Akurat.

A tak wygląda nuda i powtarzalność.

W tzw. międzyczasie Artur zwołuje zebranie Okrągłego Stołu, by oznajmić swoim „rycerzom” – tak, pada to określenie, jak i kilka imion, które można bez większego wysiłku dopasować do legendarnych postaci, które zapewne przewracają się w swych mitycznych grobach – że będą szukać Wrót, gdyż dostał do nich klucz. Od Świętego Mikołaja. Wszyscy się cieszą, choć raczej umiarkowanie. Z nowości, po Lokim i „tym od reniferów” pojawił się kolejny pajac, zwany czarnoksiężnikiem Ozem, który również deklaruje wsparcie dla planów żółtookiego króla. I może nawet nie byłoby to aż tak bolesne, gdyby nie mówił głosem Akiry Ishidy…

Oz i legenda arturiańska made in Japan.

Krótko – ten odcinek był zwyczajnie nudny. Więcej, momentami irytująco nudny. Po początkowym szoku pod hasłem „ale oni tak poważnie???” charaktery i zachowania naszych tęczowowłosych nastolatków z tragiczną przeszłością™ (a przypominam, że nie mamy jeszcze całej drużyny!) okazują się nużąco przewidywalne, po Świętym Mikołaju nic mnie już raczej nie zaskoczy, a od patrzenia na nieustanne cierpienia młodego Aoto zaczynam odczuwać skurcze w szczękach. Nie wspominając o chęci utłuczenia widmowego dzieciaka, ględzącego brednie o dziurach, których nie można zasypać, ale można je przykryć. Zaiste, jest to całkiem niezła metafora tej serii. Niestety, i przykrywanie dziur przestaje twórcom wychodzić, bo jedyne, co pochwaliłam poprzednio, grafika, w tym odcinku spada już na łeb. Co z tego, że zdarzają się przepiękne (komputerowe) tła i ładne zbliżenia, skoro rozrywkę – jedyną! – w pewnym momencie zaczęło dla mnie stanowić podziwianie niezwykłej liczby wariacji, w jakich pojawiają się profile bohaterów.

Koniec końców, o ile mogłam jeszcze znaleźć jaki taki powód do oglądania tej serii w fabularnym absurdzie sięgającym śmieszności i całkiem ładnych tłach, o tyle dzisiejsza nuda i problemy z rysunkiem całkowicie ją w moich oczach zdyskwalifikowały.

Posłuchajcie ostrzeżenia i nie brnijcie w to dalej.