Jakby to… Drugi odcinek nie wzbudził we mnie takiego entuzjazmu, jak poprzedni. Stężenie „dramy” było zbyt wysokie, a główna osoba dramatu zbyt irytująca, chociaż twórcy za wszelką cenę starali się pokazać, jak bardzo powinnam jej współczuć. Ciepły i radosny klimat szlag trafił, a wszystko przez oboistkę z traumą, która po śmierci brata porzuciła muzykę. Ale że Harucie szalenie zależy na tym, by dziewczyna dołączyła do klubu, postanawia pomóc jej za wszelką cenę. Oczywiście dołącza do niego energiczna Chika, po czym przez cały odcinek snują się za wyjątkowo niesympatyczną okularnicą, próbując rozwiązać pozostawioną dla niej przez brata zagadkę.

Możecie nazwać mnie nieczułą jędzą, ale wynudziłam się, a tragizm sytuacji spłynął po mnie jak po kaczce. Jednym z nielicznych plusów tego odcinka była szczypta informacji o Harucie – chłopak mieszka sam, gdyż z jakiegoś powodu nie chce przebywać w rodzinnym domu. Gdzieś po drodze padają imiona jego trzech sióstr i określenie „piekło”. Nie wiem jak Wy, ale coś mi się wydaje że miłość do pana Kusakabe wynika z jakiejś osobistej traumy związanej z kobietami… Kolejną zaletą, i to naprawdę dużą, pozostaje Chika, czyli wyjątkowo jasny promyczek, udowadniający że nawet narwana i temperamentna dziewoja o niezbyt dużym rozumku może być sympatyczna i urocza. Naturalnie pod warunkiem, że osoba odpowiedzialna za postać nie przedobrzy w żadnym kierunku. Niestety Haruta stracił dla mnie trochę w tym odcinku, rozumiem dobre chęci, ale jego upór sprawił, że wydał mi się okropnie przemądrzałą osobą, zbyt często traktującą innych jak narzędzia lub patrzącą na wszystkich z góry.

Nie znam oryginału, czyli powieści, ale mam ogromną nadzieję, że fabuła nie będzie kręciła się wokół problemów osobistych kolejnych potencjalnych członków klubu. Nie chcę być złym prorokiem, ale jeżeli rozwiązywanie „zagadek” oznacza ustawianie w pionie kolejnych nazbyt wrażliwych nastolatków z traumami różnej maści, to nie wróżę serii zbyt dobrze. Pierwsze wrażenie było jak najbardziej pozytywne, anime zaskoczyło mnie udanymi bohaterami, ciepłym nastrojem i przyjemnym humorem. Drugi odcinek odrobinę to wrażenie zatarł, prezentując raczej pretensjonalną i przedramatyzowaną opowiastkę. Cóż, poczekam na trzeci, ale z niezbyt optymistycznym nastawieniem. Na razie bilans wyszedł na zero.