„Zakładniczki” (Nene i Clarion) zostają „uwolnione” z rąk terrorystów i odstawione w końcu do domu-twierdzy należącego do Takumi Korobase, ciotki Nene. Na miejscu okazuje się, że rzeczona „ciotka” nie wygląda wcale na starszą niż obie panienki, ma fobię społeczną, lekką obsesję na punkcie bezpieczeństwa oraz zaawansowaną obsesję na punkcie cyborgów. I bardzo dobrze zna się z Uzal.

Generalnie odcinek był z gatunku irytujących. Najpierw permanentne SD-czenie (tak, nie ma takiego słowa) bohaterek w rytm wyjątkowo irytującej muzyczki, potem gwoździem do trumny było pojawienie się Takumi – zachowującej się jak rozpuszczony bachor z jękliwo-piskliwym głosikiem. Oraz mnóstwo cukierkowo-różowych scenek rodzajowych: dziewczynki trzymają się za ręce, paradują w piżamkach (całe szczęście, że zwykłych), idą na zakupy do miasta, Clarion goni pieska, Takumi próbuje postawić na swoim, Nene używa mocy Pandora Device… łał, tym razem nie było klapki… I jakieś bez sensu najazdy na majtki reporterki, na wypięte tyłki… Żeby to chociaż czemuś służyło, a wygląda jak „Brakuje nam kilku klatek, rzućmy fanserwisem!”. A wśród tej różowej waty poupychano informacje o terrorystach, o Sahar, o Uzal i o tym, że wszyscy chcą położyć łapy na BUER-ze. Aha, i czy ja wspominałam o oszczędzaniu na grafice w sposób taki, że 3/4 czasu antenowego przedstawiamy bohaterki w postaci SD-czków albo uproszczonej do białej plamy z konturem?

Cóż, moja przygoda z serią chyba skończy się tutaj – jeśli ja mam spośród tych różów wygrzebywać jakiekolwiek szczątki fabuły poza „dwie panienki spędzają dzień razem i przy okazji na dwie minuty wpadają w tryb bojowy bo coś”, to jednak podziękuję. Zwłaszcza że te roboty bojowe, śmiercionośna broń, tajne organizacje, terroryści i obsesja Takumi na punkcie cyborgów w tej postaci, w jakiej w dotychczasowych odcinkach było to pokazane, pasuje do komediowego klimatu jak kwiatek do kożucha. Jak dla mnie zdecydowanie za mało cybernetycznego mroku, ale i tak wiernych widzów Pandora znajdzie.