To był odprężający i niezwykle przyjemny seans. Sekkou Boys zostają moim oficjalnym zastrzykiem pozytywnej energii i odtrutką na wszelkie niedyspozycje. Odcinek trzeci nie obfituje w aż tak szalone i absurdalne sytuacje, jak poprzednie, ale ma mnóstwo świetnych momentów. Przy okazji zwracam honor Shinnosuke Tachibanie, który skradł me serce w omawianym odcinku. W dużym skrócie – Medici dostaje rolę w serialu kryminalnym! Oczywiście jest z tego powodu bardzo dumny i niemożebnie wkurza gipsowych kolegów, których zżera niezbyt dobrze skrywana zazdrość. Mimo to mój ulubieniec, czyli św. Jerzy, stara zachowywać się, jak na lidera przystało – zachęca kolegów do wspierania Mediciego, przy okazji widząc w tym szansę na promocję grupy… Jasssne, w sensie, a kogo to obchodzi?! Z rzeczy istotnych dostajemy w trzecim odcinku panów pudrowanych wapnem, długie ujęcie na dziecięcy fotelik Mediciego, propozycję Marsa wymasowania ramion temuż Mediciemu (jakich, na bogów, ramion?!) oraz dyskusję na temat numeru telefonu Miry, który ma zdobyć Miki, a także cudowny monolog Mediciego na swój temat (to właśnie on sprawił, że doceniłam Tachibanę).

Chociaż uwielbiam protagonistkę, nietrudno zauważyć, że ożywione popiersia kradną jej całe show, a wszystko to zasługa wspaniałych seiyuu, którzy muszą mieć nieziemski ubaw podczas pracy. Mimo olbrzymiego stężenia absurdu, seria oferuje sporo trafnych spostrzeżeń na temat pracy idola. Te wszystkie sesje zdjęciowe, udział w głupiutkich programach i chwytanie nawet najmniejszej okazji do pokazania się w telewizji. Poza tym, co tu dużo mówić, wiekowe rzeźby mają w sobie znacznie więcej życia niż niejeden animowany zespół ładnych chłopców, mają także charyzmę, poczucie humoru i klasę, ale czego innego spodziewać się po wybitnych wytworach sztuki.

Produkcja wypada także zaskakująco dobrze pod względem graficznym, nawet jeśli główni bohaterowie pozostają nieruchomi. Rysunek potrafi być szalenie realistyczny wtedy kiedy trzeba i naprawdę doceniam próby ożywienia posągów, które zazwyczaj wypadają bardzo pociesznie. Muzycznie anime nie zachwyca, ale spore braki ścieżki dźwiękowej wynagradza piosenka towarzysząca napisom końcowym – już nie mogę się doczekać, kiedy wyjdzie singiel! Sekkou Boys nie jest serią wybitną, ale ma wszystkie cechy serii dobrej, pod warunkiem że widz „kupuje” odjechane założenia i jest w stanie docenić parodię życia japońskiego idola. Ot, jedna z sympatyczniejszych niespodzianek sezonu zimowego 2016, bo naprawdę nie przypuszczałam, że to się w ogóle będzie nadawało do oglądania. Nadaje się, a ja gorąco zachęcam do seansu.