Codzienność w szkole, do której uczęszcza Rokudou, nie może być normalna – do chłopaka zgłasza się klub tenisowy. Jego członkowie są bardzo nieszczęśliwi z powodu zaginionych piłek, kosztujących klub majątek. Okazuje się, że za „kradzieżami” stoi bardzo niepocieszony duch pewnego ucznia, marzącego o rozegraniu chociażby jednego meczu. A ponieważ Rinne preferuje pokojowe rozwiązania, prosi o pomoc Sakurę i Jumonjiego – efekt jest cokolwiek dziwny. Otóż rozgrywka kończy się walką wręcz Jumonjiego właśnie z ożywioną rakietą tenisową… Ważne jednak, że cel zostaje osiągnięty, a duch udaje się do zaświatów. Druga część jest trochę bardziej skomplikowana, a jej głównym bohaterem ponownie zostaje Jumonji. W wyniku pewnego nie do końca udanego egzorcyzmu do chłopaka przyczepia się dusza Yayoi, ślicznej dziewuszki zmarłej gdzieś na początku zeszłego wieku. Ponieważ panienka wyzionęła ducha nieszczęśliwie zakochana, prosi egzorcystę, by przez jakiś czas traktował ją jak swoją dziewczynę, a dzięki tej namiastce miłości będzie mogła spokojnie odejść. Problem polega na tym, że kolejne „randki” skutkują u pana coraz poważniejszymi obrażeniami, a i Yayoi nie wydaje się wybierać na tamten świat. Mimo nalegań i tłumaczeń Rinne oraz próśb Sakury, Jumonji postanawia doprowadzić sprawę do końca po swojemu…

Drugi odcinek wydaje się ciut spokojniejszy od poprzedniego, ale nie mniej szalony. Tym razem na pierwszy plan wysuwa się dumny egzorcysta, który jakby przyzwyczaił się do ciągłych sprzeczek z Rokudou. Oczywiście absurdalny humor nadal leje się wiadrami – na szczególną uwagę zasługują przypadkowo przebiegające drogę zwierzęta rolne, zapaśnicy sumo, a także niespodziewany potop kul do kręgli czy zaskakująco duża liczba pootwieranych studzienek kanalizacyjnych. Przy czym nadal czuć, że to tylko wprowadzenie. Jakby nie patrzeć, większość widzów czeka zapewne na pojawienie się damashigami. Właściwie nie widzę sensu się powtarzać – druga część Kyoukai no Rinne to udana kontynuacja, praktycznie niczym nieróżniąca się od pierwszej serii. Nie zmienili się bohaterowie, fabuła pozostaje zlepkiem szalonych pomysłów autorki i nawet oprawa techniczna wydaje się taka sama. Jedyne ale to zbyt mała liczba wspólnych scen Sakury i Rinne, jeszcze nie widać tej pięknej współpracy znanej z poprzedniej produkcji, to samo tyczy się ich pączkującego „związku”. Poza tym, mam nadzieję, że bohaterowie wkrótce odwiedzą zaświaty – ot tak, dla urozmaicenia. Ale te niezbyt poważne zarzuty nie są w stanie zniechęcić mnie do dalszego seansu, bo mimo kilku drobiazgów, Kyoukai no Rinne pozostaje świetną komedią i bardzo udanym anime.