Miałam zacząć od narzekania na wyjątkowo paskudne cięcie fabularne. Nie idzie o to, że znajdujemy się nagle pod szpitalem, w którym wylądowała Asako (bo w sumie to logiczne), ale o to, że Ushio towarzyszy tam Kirio, który gdzieś poza ekranem odzyskał wspomnienia.  Co, gdzie, jakim cudem, skoro podobno zostały zeżarte? Rozumiem, że coś było trzeba wykroić, ale to zdecydowanie za dużo. Chyba że oryginał w tym miejscu też był tak dziurawy…

Błyskawicznie jednak zapomniałam o wszelkich narzekaniach, ponieważ reszta odcinka zrzuca na widza prawdziwą bombę informacyjną, której ja nie mam najmniejszej ochoty zdradzać potencjalnym widzom. Powiem tylko, że powraca widziany w poprzednim odcinku Guren, pojawiają się także inne Tora-podobne istoty, które przewinęły się w czołówce. Ich pochodzenie jest z jednej strony zaskakujące, a z drugiej idealnie pasuje jako uzupełnienie wiedzy o świecie. Żeby jednak nie było nudno, większości tego wszystkiego dowiadujemy się przed i w trakcie pojedynku między Gurenem a egzorcystą Hyou. Jak się okazuje, on także nie marnował czasu i trzeba powiedzieć, że w tym ta seria jest naprawdę dobra: postaci znikające z pierwszego planu nie siedzą bezczynnie, tylko także działają za kulisami fabuły.

Chociaż zdaję sobie sprawę, że mój opis jest wyjątkowo enigmatyczny, zdecydowanie nie zamierzam mówić nic więcej. Ushio to Tora jest serią pociętą bardzo mocno – może zbyt mocno – ale emocjonującą i wciągającą. Co więcej, pokazany świat i odsłaniane kawałki fabuły są przerażająco wręcz logiczne. Seria nie ucieka od dosłownej brutalności tam, gdzie to konieczne, ale też nie miałam wrażenia, że epatuje nią tylko po to, by zrobić wrażenie na widzu. Kończąc jej zajawkowanie na ten sezon, mogę tylko przypomnieć, że jeszcze nie jest za późno: można zabrać się za seans od samego początku, jeśli ktoś poczuje się zainteresowany.