Cała piątka naszych bohaterów zostaje przyjęta do wymarzonej (nie przez wszystkich) szkoły. Na apelu oczywiście zostaje ogłoszone, jakich to czynów dokonali i jakie tytuły otrzymali, a także, iż sama księżniczka Chamille, lat dwanaście, postanowiła się w tej szkole uczyć. Jak można przewidzieć, nie wszystkim uczniom się to podoba i powoduje, że niektórzy z nich czują się w obowiązku pokazania „nowym”, gdzie ich miejsce. Jak jednak też można przewidzieć, nasi bohaterowie radzą sobie zarówno z trującymi wijami, jak i z wrednymi starszymi braćmi kolegów. Problem polega na tym, że nadeptywanie przez Ikutę na odciski uczniom ze starszych roczników (nie, żeby sobie nie zasłużyli), kończy się dosyć niespodziewanym podziałem na strony przeciwne w trakcie manewrów. Przy czym obie strony są pewne swojej wygranej i zmiażdżenia wroga.

Po trzecim odcinku stwierdzam, że podoba mi się sposób, w jaki bohater wykorzystuje informacje i dostosowuje je do własnych potrzeb, nie podążając ślepo za sugestiami „bardziej doświadczonych”. Z drugiej jednak strony niebezpiecznie zbliża się on do granicy bycia kolejnym Garym Stue – kompensowane jest to poniekąd jego kompletnym brakiem zainteresowania karierą w armii, z drugiej jednak strony mamy (po raz kolejny) powtórzoną (głosem księżniczki) informację, jakim to wielkim strategiem został… Naprawdę, widzimy, nie trzeba tego widzowi wtłaczać do głowy za każdym razem.

Czy warto oglądać? Szczerze mówiąc, nie wiem. Ponieważ materiał źródłowy stanowi light novel, która nadal jest wydawana, nie podejrzewam twórców o dysponowanie wystarczającą ilością czasu i przede wszystkim materiału, by wyjaśnić, w jakiż to sposób Ikuta Solork został genialnym strategiem i przysłużył się Imperium. Pytanie, czy w anime zdążą choćby skończyć akademię i wziąć udział w walce. Cóż, jeśli im się uda, to się bardzo zdziwię.