Kiedy już wydawało się, że nie może być lepiej, stała się jedyna rzecz, jaka nastąpić mogła – stało się lepiej. Nie bez powodu ramen jest obiektem kultu religijnego ze strony wyznawców Latającego Potwora Sphagetii. Ta święta potrawa stanowi ukoronowanie rozwoju rasy ludzkiej, cel, jak i też ostateczne uzasadnienie istnienia ludzkości.
Tym bardziej szokujące jest, gdy Ryou podchodzi do Najszlachetniejszej z Zup z barbarzyńską brutalnością. Kuchnia jest dla niego areną, na której rozgrywa się walka wszystkich ze wszystkimi. Przetrwają najsilniejsi, i on chce być jednym z nich. Tego nauczyło go trudne dzieciństwo, w którym musiał samodzielnie się utrzymywać, prowadząc knajpę portową. Wyrazem tego przekonania jest jego ramen, przepełniony mocą oraz intensywnością wywaru z homarów oraz innych owoców morza. Ryou chce zniszczyć degustatorów, pokonać ich umysłowe bariery siłą swojego wywaru, chili oraz serowych dodatków. Mimo pozornego prymitywizmu, jego ramen okazuje się rozwinięciem francuskiej zupy rybnej. Ryou korzysta więc ze zdobyczy cywilizacji, traktując je jednak jako narzędzia wojny.

Zupa Megumi jest tej idei zaprzeczeniem. Zamiast indywidualizmu wybiera współpracę i czerpanie z bogatej tradycji swojego rodzinnego regionu. Jej propozycją jest delikatne połączenie tradycyjnego japońskiego wywaru rybnego, rozwiniętego o warzywne nuty. To koncepcja stawiająca na harmonię, pozornie kosztem mocy, jednak głębsza degustacja ujawnia kryjące się pod powierzchnią czystość i blask. Megumi stawia na inny rodzaj siły, trudniejszy do prostego uchwycenia słowami, siły, jakąmożemy dostrzec w paczce od jej mamy, która przysłała jej lokalne składniki, w radosnych okrzykach jej kolegów z akademika, dopingujących z widowni koleżankę.

Co zadziwiające, Shokugeki no Souma nie udziela w tym odcinku odpowiedzi na pytanie, która życiowa filozofia zwyciężyła. Daje nam tym samym cały tydzień na namysł nad życiem i znalezienie własnej odpowiedzi. Pełen empatii idealizm, czy brutalny, lecz skuteczny pragmatyzm? Rozstrzygnie to historia.