BUUUU! A to paskudy, jak tak można, w najlepszym momencie?! Panowie grają dalej, chociaż Tendou skutecznie im to utrudnia, przynajmniej do czasu. Dzięki przytomności umysłu trenera Ukaia chłopcy biorą się w garść i zdobywają kilka punktów, choć z trudem. Hinata nadal nie może w pełni rozwinąć skrzydeł, a blok ma poważne problemy z zatrzymaniem Ushijimy. Na szczęście na parkiet wkracza Tsukishima, który nie tylko daje nauczkę Tendou, ale zaczyna też dyrygować blokiem, utrudniając asowi Shiratorizawy zdobywanie punktów. Poza tym wreszcie poznajemy trenera przeciwników Karasuno, który podobnie jak inni wielcy trenerzy, jest upierdliwym staruszkiem rozstawiającym zawodników po kątach, o czym ma okazję przekonać się Goshiki. Przy okazji poznajemy jego siatkarską filozofię, bardzo różniącą się od nauk Ukaia seniora i jego syna.

Podtrzymuję wszystko, co napisałam w poprzedniej zajawce – jest super! Co prawda widać nieznaczny spadek grafiki, przejawiający się głównie tym, że podczas meczu zaskakująco często kamera skupia się na rozmowie trenerów lub ławce rezerwowych. Kiedy jednak widz zaczyna się irytować i zastanawiać, dlaczego nie pokazują piłki, zazwyczaj momentalnie wracamy pod siatkę. Swoją drogą, to niekoniecznie musi być mniejszy budżet, relacje meczów piłkarskich (i innych dyscyplin sportowych) też często tak wyglądają… Sama rozgrywka wypada cudownie i wcale nie czuję, że się dłuży, wręcz przeciwnie, mam wrażenie, że czas płynie zbyt szybko, a odcinki mają po pięć minut, z openingiem.

Karasuno jest cudowne, Shiratorizawa także… Obawiam się, że zostałam beznadziejnym fangirlem pozbawionym choćby krzty obiektywizmu. I jak tu przetrwać kolejny tydzień?