Trzeci odcinek rozgrywa się głównie w plenerze. Kuroino, czyli wielki czarny kocur, który zaopiekował się wychodzącą na spacery Chii, postanawia nauczyć ją unikania niebezpieczeństw czających się w szerokim świecie, takich jak psy czy samochody lub inne pojazdy. Niestety roztrzepana i niezgrabna Chii nie okazuje się szczególnie pojętną uczennicą, chociaż entuzjazmu jej, jak zawsze, nie brakuje.

Nie wiem. Może to się sprawdzi jako serial dla kilkulatków. Nie mam kilkulatka, żeby przetestować tę tezę, jednak z całą pewnością potwierdzam, że w odróżnieniu od obu serii Chii’s Sweet Home, ta odsłona przygód burej koteczki kompletnie nie nadaje się dla kociarzy. W dalszym ciągu najbardziej irytujące jest to, że tak naprawdę w wielu przypadkach wystarczyłoby po prostu zachować naturalny humor kocich (i kocięcych) zachowań. Rozumiem konieczne „uczłowieczanie” w dialogach, ale serio, mało rzeczy jest tak zabawnych, jak kociak kalibru XS, syczący i wyginający grzbiet. Tymczasem tutaj „syczenie” ma polegać na stawaniu na dwóch łapach i robieniu „bu”. Po co? A jeśli już – to po co zatrudniać do tego koty? To samo można powiedzieć o pozostałych gagach odcinka, który zresztą ponownie wydał mi się za długi. Ponad dziesięć minut wystarczyłoby do opowiedzenia spójnej historyjki, natomiast jak na zbiór luźno powiązanych gagów to po prostu za dużo.

Pod względem graficznym seria pozostaje bez zmian, ale tego należało się spodziewać – zaletą tego rodzaju animacji komputerowej jest to, że nie ma skoków jakości. Gorzej, że wygląda mało atrakcyjnie, przede wszystkim z powodu gładkich, kluchowatych kotów, pokrytych plastikowo wyglądającą fakturą zamiast futra. Nie polecam, także (a nawet przede wszystkim) tym, którym podobały się poprzednie odsłony. Tu, niestety, dostajemy tylko prościutką serię dla dzieci, z kotami i kocimi zachowaniami niemającą w gruncie rzeczy nic wspólnego.