Kyrie eleison, na litość boską, kyrie eleison! Rzeczywistość jest pozbawiona celu i ładu – czy to głęboka depresja, czy to Nanbaka? Staram się ująć słowami, co obejrzałem, ale nie da się, bo język jest przeznaczony do oddawania sensów, a gdy ich nie ma, niemożność ekspresji rodzi rozpacz i zwątpienie.

Numerki robią meble, szefowa więzienia podkochuje się w Hajime, wszyscy to idioci, Pintnaście ucieka, żeby się spokojnie wyspać, scena uczłowieczenia Hajime, nadzorcy bloków więzienia to dziwacy oraz idioci…

… wśród nich transwestyta w lwiej grzywie i dziewczyna-królik… czemu by nie, zabroni ktoś autorom? Nikt im nie zabroni, ale może telepatycznie wyczują moją nienawiść.

• Nienawidzę rysowników, za to, że wszystko jest takie krzywe i koślawe, za perspektywę od czapy, i za tła w kropki, i za wszechobecne światełka.
• Nienawidzę scenarzystów za dialogi i za gnijące szczątki fabuły.
• Nienawidzę reżysera za ujęcia od sasa do lasa, za tę koszmarną przestrzeń chaosu i bezładu.
• Animatorów nienawidzę stosunkowo najmniej, bo niewiele miałem okazję obcować z ich pracą.

To by się może dało znieść, gdyby odcinki miały po 5 minut. 20 minut?! Nie. Ma. Mowy.
Czy to ma być radosne szaleństwo? To dlaczego  dostajemy scenę, gdzie Numerki robią meble i obserwujemy Hajime przemierzającego długie więzienne korytarze? To ma być fanserwis? To gdzie są wycyzelowane ujęcia biszy? To ma być komedia? To gdzie są żarty? Nie sposób tego skategoryzować, ani tego opisać! Arghhhhhrr %$#%#%@(&&*

Pozostaje tylko jedno. Ucieczka. Może ten serial to jedna wielka metafora?