Galop przez fabułę oraz dialogi jak serie z karabinu, oto anime Occultic;Nine! Czy jest sens pisania w takim przypadku o fabule? W sumie jest, bo fabuła jak na razie wydaje się w miarę prosta, to tylko prędkość przekazu jest zabójcza. Yuuta Gamon ma plan na życie – chce zarabiać na blogu. Jest na dobrej drodze, ponieważ taki blog prowadzi, nawet popularny, acz jeszcze nie na tyle, aby przynosił kokosy. Na Supernatural Science Kiri Kiri Basara zajmuje się on zjawiskami paranormalnymi, ma nawet pracownicę, Ryoutasu, która – jak zobaczymy w retrospekcji – wzięła się znikąd i której anatomia również jest paranormalna. Bohater siedzi w przytulnej kawiarence i opija gospodarza z wody, pracując na laptopie i nieustannie gadając, czy raczej mamrocząc do siebie, aż do przybycia tejże pracownicy, hiperaktywnej licealistki bez piątej klepki, która zasadniczo powinna być w tej chwili na jakiejś dożywotniej rehabilitacji na kręgosłup, chyba że pod mundurkiem ma jakąś zbroję wspomagającą tenże kręgosłup, bo zwykły stanik chyba już nie wystarczy. W każdym razie nie skakałabym tak na jej miejscu, rany, to musi boleć.
W pewnym momencie w telewizji pokazana zostaje wróżbiarka Miyuu Aikawa, na co Ryoutasu stwierdza, że ją kojarzy z ich liceum. Gamon nie może przegapić takiej okazji i oboje szybko odnajdują ją w szkole. Co najdziwniejsze, Miyuu od razu rozpoznaje Gamona i zaskakuje go jeszcze bardziej, zgadzając się pomagać mu w znajdowaniu tematów do bloga. Pierwsze zadanie, jakiego podejmują się obie panie, to zbadanie miejsca, w którym ktoś oferuje usługi związane z czarną magią. Sam Gamon zaś wybiera się gdzie indziej, aby przeprowadzić wywiad z zajmującym się również sprawami paranormalnymi profesorem Hashigamim, którego mieliśmy okazję oglądać wcześniej w programie telewizyjnym.
W międzyczasie obserwujemy, co dzieje się w innych miejscach, znaczy, mamy szybki przegląd postaci oraz ich możliwych relacji z innymi ludźmi. W tym parającą się czarną magią Arię Kurenaino (tak, to tam udają się nasze dwie dziewczyny), wspomnianego profesora Hashigamiego, jego mocno stąpającego po ziemi syna oraz tajemniczego chłopca, który obserwuje tego ostatniego. Żeby nie było – nie na darmo to wszystko, bowiem na końcu odcinka wątki ładnie się zazębiają, a Gamon może wpaść w nie lada kłopoty, jeśli ktoś wejdzie w niewłaściwym momencie do pokoju.
Jak już wspominałam, akcja pędzi na łeb na szyję, tak że czasami może być problem z nadążeniem za nią, jest do tego parę irytujących momentów i jedna wyjątkowo irytująca postać – Ryoutasu (chociaż główny bohater też na razie nie jest szczególnie sympatyczny czy chociażby interesujący), ale zakończenie sprawiło, że chcę wiedzieć, co będzie dalej. Ciekawa tylko jestem, jak będą wyglądać kolejne odcinki, skoro pierwszy zekranizował już jeden tom light novel (prawie 400 stron), a na razie wydane są chyba tylko trzy…
Animacja jest nietypowa i przyjemna dla oka. Dobrze się ogląda postaci, kiedy się ruszają, a ujęcia nie ograniczają się do tych z przodu, kamera lubi ustawiać się pod różnymi kątami, np. z góry czy z poziomu ławki, na której siedzą bohaterowie. Tła są szczegółowe, widać to przede wszystkim we wspomnianej kawiarni, która jest stylowa i dość bogato wyposażona. W ogóle jest kolorowo, ale w stonowanych i ciepłych barwach, więc oczu absolutnie nie wypala. Muzyka zgrabnie uzupełnia to, co dzieje się na ekranie, tylko opening i ending są przeciętne, z małym plusem dla tego ostatniego.