Drugi odcinek potwierdził moje przypuszczenia. Wprawdzie nadal wszystko przykrywa gruba warstwa lukru, ale seria jest całkiem sympatyczna i – co ważne – dobrze równoważy elementy realistyczne z wyidealizowanymi.

Do tych drugich należą oczywiście bohaterki, rumieniące się, złoszczące, popiskujące i generalnie tak bardzo moé, że skala się kończy. Pod tym względem Stella no Mahou powinna spełniać wszystkie wymagania fanów gatunku. Dla mnie natomiast ciekawsze są te pierwsze. Odcinek porusza kilka spraw, które w sumie są całkiem życiowe. Przede wszystkim, chociaż członkinie klubu SNS są miłe i autentycznie cieszą się, że dołączyła do nich Tamaki, trudno zapomnieć o tym, że jest ona nową osobą dochodzącą do już zgranej paczki i siłą rzeczy czuje się troszkę „outsiderką” w tym układzie. Poza tym bohaterka umiałaby naśladować styl Teru, poprzedniej rysowniczki (obecnie absolwentki liceum), ale oczywiście wolałaby rysować we własnym – tyle tylko, że jest on skrajnie odmienny. Teru preferowała uślicznione projekty postaci rodem z shoujo, natomiast rysunkom Tamaki bliżej do oldschoolowych mang dla facetów. W związku z tym ma ona uzasadnione wątpliwości, czy narzucać pozostałym dziewczynom swoją wizję, czy może dostosować się do dotychczasowej? Ostatnim i najbardziej komediowo potraktowanym wątkiem jest zrozumiała dla wielu twórców niechęć do prezentowania innym owoców swojego talentu – pokazana na przykładzie Tamaki oraz Ayame, zajmującej się pisaniem scenariuszy.

Kadrów jest niewiele, ponieważ – uczciwie mówiąc – wszystkie wyglądają podobnie i prezentują bohaterki w różnych konfiguracjach i z różnymi minami. Natomiast ja bez specjalnych oporów sięgnę po jeszcze jeden odcinek, żeby zdać sprawę, czy nic się nie zmieniło. Na razie anime zachowuje całkiem przyjemny kontakt z rzeczywistością, chociaż nadal bliżej mu do klasycznych okruchów życia niż do serii dla maniaków gier czy programowania.