Początek odcinka pierwszego, na ringu trwa coś, co nie bardzo można nazwać walką, raczej masakrą, jakiej dokonuje na bezsilnym przeciwniku zamaskowany jegomość o wdzięcznym pseudonimie Żółty Diabeł. W dodatku widać, że ma on w głębokim poważaniu zarówno fair play, jak i jakiekolwiek zasady tego sportu, bo już po gongu atakuje w brutalny sposób syna i ucznia swojego przeciwnika, a także jego samego, leżącego na ringu. Obaj młodzi mężczyźni poprzysięgają zemstę.

Przenosimy się o trzy lata do przodu. Obaj młodzieńcy intensywnie przez ten czas trenowali, chociaż obrali odmienne drogi. Azuma Naoto trenował samotnie, a Takuma Fujii przeszedł morderczy trening i dołączył do organizacji pod wdzięczną nazwą Tiger’s Den. Jak nietrudno się domyślić, ten pierwszy przyjmuje pseudonim Tiger Mask, ten drugi zakłada ciemną tygrysią maskę i od tego momentu jest nazywany Tiger The Dark. Później dostajemy trochę objaśnień na temat złej organizacji zrzeszającej zapaśników, kilka scen „z życia” każdego z obozów oraz wprowadzenie kilku istotnych dla fabuły postaci. Główną atrakcją odcinka jest jednak walka gwiazdy Tiger’s Den, Odina, z Tygrysią Maską. Oczywiście wszystko obywa się bez jakiegokolwiek zaskoczenia dla widzów i Naoto bez problemu pokonuje przeciwnika, który trzy lata wcześniej był obecny podczas feralnej walki.

W oczy rzuca się przede wszystkim grafika. Z jednej strony nie mogę powiedzieć, że jest źle, ale z drugiej kreska i animacja mocno kojarzą się ze starszymi produkcjami, co może się podobać ze względu na nawiązania do oryginału, ale mnie trochę przeszkadzało. Szczególnie nie podobały mi się grube kontury w rysunku postaci, w oddaleniu powodujące znikanie szczegółów anatomicznych. Animacja walk również jest dość prosta, z wieloma błyskami światła, białymi tłami podczas bardziej dynamicznych ujęć i dużą ilością statycznych plansz.

Drugi zarzut na razie dotyczy fabuły. Już przed seansem doskonale wiedziałem, co się wydarzy, i to nie ze względu na znajomość pierwowzoru. Nic tu nie zaskakuje, wszystko jest doskonale przewidywalne, nikt nie wysilił się nawet odrobinę, aby coś z tym zrobić. Z jednej strony jest to więc podróż sentymentalna, próba wskrzeszenia dawnej historii, ale z drugiej seria przeraźliwie wręcz nudna. Wątpię, by taka forma przekazu mogła dotrzeć do nowej, nieznającej oryginału widowni, ale zobaczymy, czym uraczą nas twórcy w kolejnych odcinkach. Nie skreślam jeszcze serii, ale mam nadzieję, że będzie ciekawiej, bo żeby było ładniej, to już nie wierzę.