Z jakichś nieznanych powodów jakaś zła armia chce zmieniać bieg historii. Aby temu przeciwdziałać, powołano do życia – dosłownie – grupę japońskich mieczy, i to całkiem konkretnych, bo każdy z nich należał kiedyś do kogoś znanego. Zatropomorfizowane miecze za każdym razem, gdy dostają informację, że armia coś knuje, przenoszą się we wskazane miejsce i czas, aby rozprawić się z… czymś, co wygląda jak opętane przez demony zombi. Tak, to jest na razie cała fabuła.

Gospoda Ikedaya, rok 1864. Walka z przedstawicielami armii chcącej zmieniać historię.

Akcja jednak ma problemy z wygrzebaniem się spod mnóstwa scenek rodzajowych, głównie przedstawiających niefrasobliwe i radosne ekscesy sporej bandy przystojnych panów i ładnych chłopców, które gdyby nie były (na razie) w miarę ładnie animowane, a ja nie byłabym skupiona na nałapaniu zrzutek, mogłyby mnie znudzić, ponieważ… przez większość czasu nic ciekawego się nie dzieje. Nie, wojna na śnieżki pomiędzy nieznanymi i obojętnymi mi postaciami nie jest interesująca.

Właśnie, liczba postaci jest zatrważająca, a twórcy dodatkowo postarali się, aby były one wprowadzone jak najszybciej i mam wrażenie, że w pełnym składzie. Tak więc pierwszy odcinek to w dużej mierze migawkowy przegląd wszystkich bohaterów, z prezentacją ich imion (po grzyba, skoro i tak nikt tego nie zapamięta?) oraz seiyuu, ponieważ każdy ma coś do powiedzenia. Jedyne, co ich odróżnia od siebie nawzajem w sposób łatwy do zapamiętania, przynajmniej dla osoby znającej z grubsza historię Japonii, to nazwiska ich właścicieli, np. Masamune Date czy Soujiego Okity. Jeden z mieczy tego ostatniego kreowany jest na głównego bohatera, ponieważ od niego rozpoczyna się odcinek i jemu poświęcono w nim odrobinkę więcej czasu.

To tylko część gromadki.

Nie łudźmy się, to nie jest anime akcji, a fabuła jest tu tylko pretekstem, żeby pokazać stadko bishounenów – nie można brać na poważnie zawiązania fabularnego, nie tylko dlatego,  że zombiaszcza armia zła wygląda naprawdę głupio i nie na miejscu wstawiona pomiędzy radosne sceny rzucania się śnieżkami, ale też przez umowność wszystkiego, co z tym wątkiem związane. Najważniejsi są przystojni panowie oraz to, aby było z czego wybierać i akurat nie pod tym względem nie byłoby tak tragicznie,  gdyby nie sposób ich przedstawienia – na chybcika i po łebkach. Jako że nie znamy postaci, to nas one nie obchodzą, nie wspominając o ich codziennych drobnych i głupiutkich czynnościach osadzonych w nierealnych ramach. Jakby to powiedzieć… nie będzie to raczej porywająca seria.

Kolejne bishouneny.

Animacja jest przeciętna, na zbliżeniach i w dobrym oświetleniu nawet ładna, ale podczas akcji i na ciemniejszym tle z okazjonalnymi deformacjami, np. twarzy. Muzycznie też nie jest rewelacyjnie, acz wesołe utwory idealnie oddają klimat, jaki panuje przez większość odcinka, a opening nawet nie stara się udawać, że ten tytuł jest czymś innym niż serią obrazków z codziennego życia grupy przystojnych panów mieszkających w jednym budynku i bawiących się na jednym podwórku.