Kensuke przedstawia nowego członka Klubu Detektywów, Kobayashiego, i jednocześnie określa z dokładnością do centymetra, na jaką odległość można się do niego zbliżać. Czyli 30 cm. Ryou ma nadal obiekcje co do jego obecności, jednak Akechi przyjmuje go bez sprzeciwu i informuje o zasadach obowiązujących w klubie. Żyjesz i umierasz na własną odpowiedzialność, nie nazywasz Akechiego sensei, nie dajesz się ponieść emocjom, nie sprzeciwiasz się i podporządkowujesz się szefostwu.

Tym razem zleceniodawcą jest staruszka, która szuka swojego syna – znanego kajakarza Nemoto. Jednak mimo przeszukania wszelkich miejsc, gdzie można było go spotkać, detektywi nie trafiają na jego ślad. Na trop naprowadza ich dopiero bezdomny, informujący o Persephone, grupie, która przyjmuje ludzi zagubionych w życiu, daje im miejsce do spania i jedzenie. Muszą tylko przejść testy.

Na miejscu okazuje się, że budynek w którym mieści się siedziba Persephone, jest silnie strzeżony – nic to jednak dla naszych bohaterów. Kensuke i Kobayashi dostają się do środka i odkrywają mroczną prawdę…

Części kryminalnej jest poświęcone pół odcinka – pozostałe pół to fochy Kobayashiego, wygłupy Kensuke i obiekcje Ryou. Zdecydowanie Kensuke zaczyna działać mi na nerwy – po co myśleć, skoro można się rzucić głową naprzód. Kobayashi z kolei sprawia trochę sympatyczniejsze wrażenie niż w pierwszych odcinkach, zwłaszcza w momentach, kiedy się nie foszy na cały świat i wykazuje zainteresowanie lub zdziwienie tym, co robi.

Po trzech odcinkach można chyba już stwierdzić, że nie będzie to seria z rozbudowanymi zagadkami kryminalnymi – dotychczasowe są poprowadzone pospiesznie, z rozwiązaniami wyciągniętymi z rękawa, i na siłę próbują szokować makabrycznymi obrazkami. Tyle że to szokowanie też jest takie na pół gwizdka, jakby twórcy się nie mogli zdecydować, czy ma być mrocznie, czy nie. Elementy komediowe jakoś nie za bardzo wychodzą, a obyczajowe to już szkoda mówić. Co z tego wyjdzie? Zobaczymy, na razie to takie trochę miałkie jest.