Ręka do góry, kto nie był w stanie przewidzieć rozwoju wydarzeń w tym odcinku? Nikt? Tak myślałam. Chociaż oczywiste było, że rzecz kręcić się będzie ściśle wokół Serinumy i jej kółka adoratorów, to prostota zagrań fabularnych i tak zaskakuje. Na pierwszy ogień idzie wątek z klubem sportowym, kiedy bohaterka z racji dobrych wyników z wychowania fizycznego zostaje poproszona o pomoc przez żeński klub piłki nożnej, któremu brakuje jednej osoby do mającego się odbyć za kilka dni meczu towarzyskiego. Aby pokazać prawdziwego ducha anime Serinuma prędzej wypluje płuca, niż przyzna, że się srogo przeliczyła. Na szczęście znajduje się pan – a konkretnie Nana – który najpierw jej powie prawdę, jak powinien normalny człowiek, a potem, zobaczywszy, jak panienka się stara, zmieni zdanie i pomoże w pokonaniu przeciwności. Meczu jest tyle, co kot napłakał, a właściwie tylko tyle, aby pokazać „genialne” rozwiązanie bohaterki i jej triumf. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że wątek ten służył tylko i wyłącznie szybkiemu przedstawieniu zmiany nastawienia Nany do Kae…

Drugi wątek w tym odcinku to odwiedziny w pokoju Serinumy. Głównej bohaterce pogorszyły się stopnie i grozi jej przychodzenie do szkoły podczas przerwy wakacyjnej (kiedy tyle wydarzeń dla otaku wokoło!), więc Mutsumi jako senpai oferuje swoją pomoc, z której nagle chce skorzystać również reszta panów. Jako że grupowa nauka wymaga hałasowania i przeszkadzania innym, po paru nieudanych próbach w nienadających się do tego miejscach podjęta zostaje decyzja, aby kontynuować w domu Kae.

Zobaczymy więc panikę fujoshi, której wszystkie skarby leżą na widoku w pokoju, oraz standardowe upychanie po szafach rzeczy, na których oko męskie nie powinno nigdy spocząć. Czy ktoś ma jakieś wątpliwości co do tego, jak to wszystko się skończy (chociaż osobiście obstawiałam słabą wytrzymałość szafy, a nie brata bohaterki)? Panowie trzymają się jednak dzielnie, trzeba im to przyznać, ja po przedstawieniu buddyjskiego ołtarzyka dla „zmarłej” fikcyjnej postaci chyba bym uciekła.

Niemniej jednak ten odcinek ma jedną, całkiem sporą zaletę: brak w nim wersji rozdygotanej i sapiącej Serinumy. Jeden raz też – trochę mało, biorąc pod uwagę, że to komedia romantyczna – udało się serii mnie rozśmieszyć, co trochę zatarło wrażenia po tragicznym wątku sportowym.

Wydaje mi się, czy postaci w tym odcinku ruszały się jeszcze mniej niż w poprzednim?