Tensei Shitara Slime Datta Ken – odcinek 3

Obronienie wioski goblinów przed atakiem wilków (gadających, rzecz jasna) okazało się, jak stwierdził sam Rimuru, zaskakująco łatwe. Uzdrowienie rannych za pomocą nafaszerownia ich zapasem życiodajnych mikstur z własnego żołądka-inwentarza i zbudowanie płotu było tylko przygrywką, tak naprawdę całą sprawę załatwił glut i jego wypasione zdolności, z nieocenionym Predatorem i Mimikrą na czele. Aczkolwiek swoje zrobiła też stadna natura wilków, które po śmierci przywódcy przysięgły lojalność Rimuru.

 

Postawiło go to przed kolejnym kłopotem, który rozwiązał niemal salomonowo, mianowicie nakazał goblinom i wilkom połączyć się w dwuosobowe drużyny i wspólnie dbać o dobrobyt nowej społeczności. Żeby dokończyć dzieła, postanowił nadać wszystkim imiona – dotychczas ich nie mieli, jako zbyt niskie rangą potwory. Co prawda wyczerpało to jego zasoby magiczne (a wcześniej kreatywność), powodując konieczność regeneracji przez trzy dni, ale efekt był zaskakujący. Otóż nazwane gobliny ewoluowały w potężniejsze hobgobliny, a goblinki zyskały na urodzie; zmieniły się również wilki, przyjąwszy jako rodowe nazwisko Tempest.

 

Po ustaleniu pokojowych zasad współżycia w grupie i z innymi rasami (na razie nieświadomymi nowego status quo) pozostało zapewnić nowym podwładnym żywność, przyzwoite odzienie i schronienie – o ile z pierwszym nie ma kłopotu, drugie i trzecie wciąż przerasta możliwości zielonoskórych, o czworonogach nie wspominając. Ku radości Rimuru (odmłodzony) starszy goblinów sugeruje udanie się do miasta krasnoludów, jako znanych rzemieślników, na co naszemu glutowi aż świecą się oczy (których nadal nie ma, ale to nic nie szkodzi), więc hajda w drogę!

To było naprawdę urocze i zabawne, przesiedziałam cały odcinek z uśmiechem na ustach, który spełzł tylko na chwilę śmierci przywódcy wilków, przedstawioną ze stonowaną brutalnością – jest sikająca krew, ale wszystko się dzieje po ciemku… Co dziwne, nie odczułam tu dysonansu, a nawet podoba mi się, że przy tej sielance, którą stworzył Rimuru, był ten moment „realizmu”. Wprowadzają go też, wraz z naturalnym humorem, w pewnym sensie wewnętrzne monologi i komentarze gluta, który sam dziwi się temu, że mu się udało. Jest przy tym totalnie bezpretensjonalny, o lata świetlne odległy od jakiejkolwiek arogancji, z dziecięcą przyjemnością odkrywa swoje możliwości i otaczający świat, i generalnie jest tak rozbrajająco przesympatyczny, że to po prostu trzeba zobaczyć, nawet jeśli się w życiu nie planowało oglądać isekaja. Mam tylko nadzieję, że tak pozostanie, nawet jeśli pojawią się – a pewnością pojawią – bardziej stereotypowe motywy, co pozwoli też zadowolić fanów gatunku.

Jeszcze słowo o grafice i animacji – choć ta pierwsza może niektórym wydać się momentami nieco uproszczona, wcale nie przeszkadza to w oglądaniu, a nawet podkreśla sympatyczny klimat (przy czym nocny atak wilków miał w sobie jednak stosowną dawkę grozy); co do drugiej, nie zauważyłam poważniejszych problemów czy też krzyczących oszczędności. Pod tym względem jest moim zdaniem wystarczająco dobrze i w sumie nie wyobrażam już sobie, żeby było inaczej. Zresztą, jak widać w czołówce, pojawi się jeszcze sporo różnych postaci, więc nie przewiduję nudy ani w warstwie wizualnej, ani fabularnej. Dobrze, że zapowiedziano 24 odcinki.

Leave a comment for: "Tensei Shitara Slime Datta Ken – odcinek 3"