Nazwanie Kandagawa Jet Girls najnudniejszą sportówką sezonu byłoby przesadą – Rifle Is Beautiful jest równie nudne, a do tego nie zawiera nawet trzęsących się cycków. W ogóle trzeba uczciwie przyznać, że pod tym względem omawiana tu seria się nie cyka – bez żadnego skrępowania pakuje garściami fanserwis, nie troszcząc się nawet, żeby go wpleść jakoś w fabułę. Piszę to lekko ironicznie, ale w sumie to naprawdę jedyny wyróżnik tego anime, więc jeśli komuś odpowiadało dotychczasowe stężenie tego rodzaju atrakcji, spieszę donieść, że odcinek trzeci nie przynosi znaczącej odmiany trendu.

Klub zostaje założony w tempie błyskawicznym, bo nawet nie zauważyłam, że jeszcze w poprzednim odcinku Rin udało się zwerbować jakąś psiapsiółkę, której imienia nie chce mi się nawet zapamiętywać, a która wnosi do drużyny niezwykle ważne umiejętności kulinarne. Poza tym zanęcona zostaje panna mechaniczka, która do tej pory zajmowała się cichcem konserwacją szkolnego skutera, zaś ostatnią członkinią zostaje nie kto inny, jak sama przewodnicząca samorządu, żywo zainteresowana tym, by „jej” szkoła pokonała Kaguyę (cycatą ojou-sama), w cywilu jej kuzynkę. Dalej czas na treningi (udział biorą tylko Rin i Aoi), a następnie na wycieczkę do Asakusy, w trakcie której zagubioną Rin biorą pod swoje skrzydła dwie gaijinki, Emily i Jennifer. Jak się okazuje w ostatniej scenie, także zawodniczki jet race.

Prawdę mówiąc, nie przeszkadza mi nawet spora umowność świata przedstawionego, natomiast znacznie bardziej irytujące mi się wydaje, kiedy twórcy najpierw pracowicie kreślą jakieś zasady, by nie przejmować się nimi, gdy tylko zaczynają przeszkadzać. Ale, to należy powtarzać jak mantrę, nie o to w tej serii chodzi. I nawet nie o to, jak okropnie krzywe robi się wszystko w oddaleniu, jak bardzo nadużywane są zbliżenia i zatrzymane kadry i w jakim stopniu leży wykorzystanie komputerów. Liczy się to, że kiedy obok przejeżdża pociąg, kamera poświęca cenne sekundy odcinka na pokazanie trzęsących się biustów wszystkich uczestniczek danej sceny. Grunt to mieć priorytety i priorytetom widzów pozostawiam decyzję o kontynuowaniu seansu.

Po co się starać, skoro wystarczy zmienić tło?