Aoba (turkusowe włosy), pracownik sklepu z rupieciami, na prośbę szefa musi ruszyć swe szanowne cztery litery i wysłać paczkę, a że to kawałek, czeka go spacer przez dziwne, schowane pod kopułą miasto. Podczas owego spaceru, bohater co i rusz spotyka starych znajomych bishounenów? – noszącego krzykliwe czerwone kimono fryzjera Koujaku, czerwonowłosego Mizukiego (ma rysunek łezki pod okiem), nie bliźniaków (eleganccy blondyni) Virusa i Tripa, wpada też na wysokiego gościa z dredami… A na końcu jest króliczek, a nawet kilka…

Przykro mi, że opis fabuły wygląda jak wygląda, ale nic więcej nie zrozumiałam. Chociaż nie, panowie gadali o jakichś gangach i w pewnym momencie pojawiła się panienka z głosem faceta i wieloma rączkami, i zaczęła się jakaś gra! Poza tym, główny bohater ma delikatne włosy, bolą go, jak ich ktoś dotyka i wszyscy bishouneni na niego lecą (takie odniosłam wrażenie). „ DRAMAtical Murder” powstało na podstawie gry i twórcy wyszyli z błędnego założenia, że wszyscy widzowie w nią grali i wiedzą o co chodzi. Cóż, niestety nie wszyscy… Przykro mi, pierwszy odcinek to dla mnie fabularny bełkot połączony z pokazem slajdów. Jak będę miała ochotę popatrzeć na ładnych chłopców o tęczowych włosach, zajrzę na jakiś imageboard albo kupię artbook, od anime wymagam trochę więcej. Pierwszy odcinek był chaotyczny, pozbawiony sensu i nużący. Bohaterowie mają dobrych seiyuu, ale nawet najlepszy głos nie zastąpi osobowości – panowie to chodzące kłody drewna, są nudni i nie wzbudzają żadnych uczuć. Grafika wygląda efektownie tylko w openingu, potem jest już gorzej – całość jest koszmarnie statyczna i niedopracowana. Muzyka również nie zachwyca, acz daję plusa za nieco inne brzmienie niż zawsze – zresztą melodia w czołówce i endingu jest całkiem fajna, tyle że zagłusza ją kiepski wokal. Ogólnie rozpacz w kolorowe ciapki, może skuszę się na jeszcze jeden odcinek, ale póki co, jedyna seria w tym sezonie (z tych oglądanych przeze mnie), którą miałam ochotę wyłączyć po dziesięciu minutach.