Jeśli Grisaia no Kajitsu zawiera jaką fabułę, scenarzyści postanowili sprezentować ją widzom na deser. Trzeci odcinek można streścić zdaniem „to co poprzednio” – znowu oglądamy ciąg scenek fanserwiśno-komediowych z udziałem bohatera i poszczególnych dziewcząt. Tym razem większą rolę dostają Amane i Michiru, zaś Sachi dzielnie im asystuje.

Moim głównym zarzutem nie jest sama miałkość tych scenek, ale ich kompletna chaotyczność i brak powiązania z czymkolwiek. Jeśli ich zadaniem jest zbudowanie podstaw pod przyszłe relacje dziewczyn z Yuujim, to zdecydowanie zawodzą w tej roli: nie czuć to w ogóle żadnych emocji, wszystko wygląda tak, jakby bohaterowie odgrywali dość nieudolnie role w szkolnym przedstawieniu teatralnym, wygłaszając przygotowane dla nich kwestie, w które sami nie wierzą. Wielka szkoda, bo przez cały czas nie opuszczało mnie wrażenie, że to mogłaby być seria udana, stanowiąca ciut inne podejście do klasycznych haremówek właśnie dlatego, że w tradycyjnych w takim przypadku rolach obsadziła bardziej złożone postaci. Jak widać, nie można mieć wszystkiego.

Ja oczywiście kończę seans na odcinku trzecim, ale pozostaje mi w miarę uczciwie podsumować to, co widziałam do tej pory. Zdecydowanie nie polecam Grisaia no Kajitsu osobom, które chciałyby jakiejś fabuły czy liczyły na przybliżenie tajemnic dziewcząt. Może nastąpi to później, ale nie wiem, czy ktoś będzie miał dość cierpliwości, by do tego dotrwać. Seria przeznaczona jest w pierwszym rzędzie dla fanów gry, zaś w drugim – dla osób, które umieją wypatrzeć sobie ulubioną bohaterkę i skoncentrować na scenkach z jej udziałem, nieszczególnie przejmując się ogólną fabularną spójnością. Fanserwisu tu nie brakuje, choć stawia on raczej na kuszące pozy i bieliznę niż na pełną nagość. Wybrany kadr jest o tyle niereprezentatywny, że najczęściej chyba widzimy wypięte siedzenie którejś bohaterki, ale pokazuje mniej więcej, co jest główną zaletą tego tytułu.