Księżyc został wybuchnięty przez złego Mackostwora. Mackostwór przybywa na matuszkę Ziemię i oznajmia Grupie Ważnych i Anonimowych Osób, że za rok wybuchnie też i naszą planetę. Ponieważ jednak nie jest to seria na jeden odcinek, to antagonista(?) daje nam szansę i przez rok będzie uczył w zapyziałym japońskim liceum (a jakże!), w najgorszej klasie w szkole, której to uczniowie mają próbować go zabić.

Krótko, zwięźle i na temat, bo już późno, a czekają na mnie lepsze serie – głupie toto jak but. Założeń fabularnych nie będę komentował, bo musiałbym wysmarować osobny tekst na kilka stron, ale może będzie toto znośne, biorąc pod uwagę, że nie jest robione na poważnie. Poziom dyskryminacji uczniów klasy 3-E, którego na razie dostaliśmy jedynie przedsmak, jest tak uroczo absurdalny, że przejdzie tylko w Japonii – wszędzie indziej szkoła już dawno poszłaby z torbami w efekcie tysięcy pozwów i nagonki medialnej.

O bohaterach nie wiemy nic. Znaczy, ja wiem, ale wam nie powiem, bo to nie manga.

Patrzydła z tego też nie będzie, bo widać że budżet jest bardzo niewielki (poszedł w większości na zatrudnienie Fukuyamy?). Kreska jest grubo ciosana, animacja, jak na pierwszy odcinek, taka sobie, a projekty postaci do zapomnienia po pięciu sekundach. Muzyka natomiast wypaliła mi dziury w bębenkach, a potem polała je miodem. Opening jest śpiewany przez chyba wszystkich aktorów w serii i to boli, a w dodatku ma kompletnie fazową animację, która będzie mi się śnić po nocach. Dla odmiany ending jest na chwilę obecną najlepszym elementem serii – sympatyczny, stonowany i z urocza animacją rysunków kredą na tablicy.

Nie wiem czemu, po co i jak, ale nie jestem do tego nastawiony pozytywnie. Zobaczymy, może się wygrzebie, ale na razie zanotowałem tylko konieczność znalezienia pełnej wersji endingu. I wywalenia odcinka z dysku.