Ponowne spotkanie z uroczymi dziewuszkami, które widzowie zdążyli poznać i polubić w pierwszej części Kiniro Mosaic przebiega bezboleśnie – ot, mama Alice dostaje list w którym jej latorośl chwali się, że jest już w drugiej klasie szkoły średniej i nadal, razem  z Shiro u której mieszka, ma problemy ze wstawaniem… Tutaj musiałam aż sprawdzić po krzaczkach, którą szkołę średnią panienka ma na myśli – i wyszło, że tę wyższego stopnia, gdzie uczęszczają uczniowie od 15-18 roku życia. A skoro tak, to towarzystwo ma koło 16 lat – i nadal wygląda jak stado przedszkolaków. Touche.

Wygląd postaci nie zmienił się ani trochę w stosunku do pierwszej części – panienki nadal są słodkie, urocze i wielkookie (nauczycielki takoż), otoczenie szkolne i miasto w którym mieszkają – kolorowe, przyjemne, słodkie i urocze, a wszystko spowite jest opadającymi różowymi płatkami wiśni – bowiem szkoła jak wiadomo rozpoczyna się wiosną, wiosną kwitną wiśnie, płatki wiśni pojawiają się wszędzie, latają, sypią, człowiek je musi wydłubywać z zębów…

Fabuła (jeśli można ją tak nazwać) jak zawsze toczy się wokół zwykłych szkolnych wydarzeń i rozmów bohaterek. Czyli snujemy się, rozmawiamy, przeżywamy, że nie jesteśmy w jednej klasie, tudzież że mamy nową nauczycielkę. I generalnie zachowujemy się uroczo. Ale przynajmniej widz dowiaduje się, dlaczego Shino ma taką obsesję na punkcie obcych krajów.

Słodki i uroczy wypełniacz o słodkich dziewuszkach (przepraszam, ale słowo „nastolatki” w tym przypadku nie przejdzie mi przez klawiaturę) pomiędzy poważniejszymi seriami.