Odcinek drugi przynosi pozytywne zaskoczenie – pomimo dalszych rozważań Misakiego nad znalezieniem pracy i swoim życiem osobistym w ogóle (rychło w czas po trzech latach) widzimy jakieś postępy. Szanowny bohater w końcu zaczyna szukać pracy i dostaje jakąś robótkę na niepełny etat w wydawnictwie Marukawa. Od strony Usamiego też jest jakiś krok naprzód – po przejściu przez etap emo-chmury gradowej, bo tatuś rzeczonego wytknął mu, nie bez powodu, że chyba mają mały problem, szanowni panowie rozmawiają ze sobą. Łał. Nic to, że zostali najpierw wykopani z domu przez siostrzyczkę Akihiko, i wylądowali na plaży (chciałabym napisać, że pod mostem, ale most był daleko…), w dodatku w środku nocy. Ale… rozmawiali. Łał po raz drugi. I o tym, czy młody chce mieszkać dalej z Usamim, i o pracy, i o związku. Normalnie – łał. Po raz trzeci.

Normalnie jestem zaskoczona pozytywnie. Teraz tylko czekam, co wymyśli rodzinka pisarza, zwłaszcza ta część, która zagnieździła mu się w domu.

A, i młody poznał na uczelni kumpla o podobnych zainteresowaniach – no łał po raz czwarty – znaczy się, szybciej nie mógł?

PS. Dalej nie podoba mi się opening. Za to chyba budżet im zwiększyli, bo widziałam w tym odcinku więcej ludzi w tle niż w poprzedniej serii (tak, jestem złośliwa, deal with it).