Viktor Olivia, Pijak absyntu, 1901

Kontynuacja pierwszego odcinka Makura no Danshi jest zaskakującym aktem artystycznym, zdobywając się na jednoczesne rozwijanie i podważanie uprzednio zbudowanej bazy. Lekki i oniryczny nastrój części pierwszej ustępuje tutaj gorzkiej, choć empatycznej krytyce kultury korporacyjnej, która, jak się okazuje, tkwiła w Poduszkowych chłopiętach od samego początku.

Już od pierwszych sekund odkrywamy, że podziękowania za ciężką pracę, jakie usłyszeliśmy od Meri poprzednim razem, mają ciemną stronę – wyniszczającą pogoń za karierą zawodową i alkoholizm. Podmiot liryczny, utożsamiany z widzem, ma problem z piciem. Jego/jej kolega z pracy Sousuke Tanaka dostrzega go, jednak bagatelizuje. Zapijanie smutków jest według niego normalne, jego zaniepokojenie wywołuje dopiero utrata przytomności wywołana upojeniem alkoholowym podczas korporacyjnego przyjęcia, co określa jako „zdarzenie rzadkie”. W odpowiedzi na ewidentny kryzys psychiczny podmiotu nie ma do zaoferowania prawdziwego kontaktu, choć podejmuje próby pocieszenia. Opisując swoje problemy w pracy, nie przynosi otuchy, lecz pokazuje własne obsesyjne skoncentrowanie na karierze, które całkowicie dominuje nad jego życiem osobistym. Finałem jest kuriozalna próba podrywu: „Może pójdziemy jutro razem do pracy?”

Głębokiej krytyce współczesnych wzorców kulturowych towarzyszy negacja i kontestacja jej wzorców estetycznych, w szczególności dotyczących japońskiej animacji. Użycie nieruchomych kadrów, niemal pozbawionych ruchu, odwraca naszą uwagę od wizualnego aspektu dzieła i nakierowuje ją na bardziej intelektualny i duchowy odbiór zawartych treści. Nieruchoma statua, której ruszają się jedynie usta, jest przenikliwym i poruszającym oddaniem braku życia Sousuke, brutalnym podsumowaniem faktu, że sam sprowadził się jedynie do roli gadającego i pracującego automatu. Jednocześnie wybór takiej formy wyrazu jest odważnym połączeniem wzorców pochodzących z komiksu oraz z animacji. Sprzeciwiając się obowiązującym trendom, drugi odcinek Makura no Danshi stawia się w roli stojącego na zewnątrz obserwatora, z niepokojem dostrzegającego spiralę alkoholu i pracy, w jakiej pogrąża się współczesny człowiek.