Bo dla pań też coś musi być. A poza tym pasuje do odczuć wyżej podpisanego o serii.

Odcinek trzeci sprowadza się do dwóch rzeczy: bohaterów oprowadzających Felię po mieście i bohaterów uciekających przed wariatem chcącym zabić Felię, bo tak. Chyba. Nie wiem. Mniejsza.

Fabuły w odcinku niemal zero, ot patrzymy sobie, jak to słodkie loli lata po mieście, śmieje się, jakby było na haju, zżera słodycze z wprawą wieloletniego cukrzyka, a później przerażone ucieka przed zakusami wariata, który jakimś cudem przejął kontrolę nad systemami komputerowymi miasta i sieje chaos, li tylko i wyłącznie dlatego, że tak mu się podoba, a jego mademoiselle (nie pytajcie…) musi cierpieć, bo to go kręci. Nie to mnie jednak dziwi. Dziwi to, jak facet, rzeczony wariat, przeżył uderzenie kabla, na którym jechała gondola? Nawet jeśli go wygoliło, to powinna mu zostać sama kość na czaszce , a nie kiepska fryzura. Ponadto, dlaczego wojsko upiera się przy rekrutowaniu świrów i skazańców w swoje szeregi? Nie wyglądali na tak zdesperowanych, by przeprowadzać rekrutację pośród absolutnych mętów społecznych.

I kto do cholery wymyślił koty-gołębie? Mało wam cierpienia na świecie?

Comet Lucifer ostatecznie pogrzebało swoje szanse. Odcinek trzeci nie był co prawda tak tragiczny jak dwa poprzednie, ale nie zrobił nic, żeby nadrobić dotychczasowe straty i zachęcić mnie do dalszego seansu. Rekrutowanie świrów miało szansę tylko wtedy, gdyby były to czubki naprawdę dobrze napisane, a nie do bólu schematyczni, śmiejący się złowieszczo kretyni. Cóż, nie będę za tą serią płakał. Może jeszcze się poprawi, ale mnie to już rybka.