W poprzednim odcinku: Kindaichi na oczach przyjaciół (i policji) zabija człowieka. Może „na oczach” jest zbytnim nadużyciem, bo widzą go przez okno przeciwległego budynku, w ciemnym pokoju i w dodatku nie całego, no ale liczy się zamiar, nie? Sęk w tym, że gdy docierają na miejsce zbrodni, nie ma tam ofiary, za to jest Kindaichi trzymający zakrwawiony nóż i twierdzący, że nic nie pamięta. Na szczęście, a raczej może nieszczęście, ofiarę – czyli detektywa Akechiego (a co, dziabamy znajomych!) udaje się znaleźć i odwieźć do szpitala, a bohater, choć twierdzi, że nic nie pamięta, zostaje uznany za podejrzanego i zamknięty w pokoju przez policję z zakazem kontaktu z resztą. Tyle, że zapomnieli mu telefon odłączyć…

W drugim odcinku młodociany detektyw w końcu bierze sprawy we własne ręce i przy udziale podejrzanie rozgarniętego chłopca hotelowego… pakuje się w kolejne kłopoty i znów zostawia po sobie trupa. A rolę narratora wyjaśniającego, co się dzieje (łącznie z tym, o co chodzi w Hrabim Monte Christo i kim są te trupy pozostawiane przez Kindaichiego) przejmuje Detektyw Li, który w przeciągu trzech minut wyjaśnia, o co chodzi z Wielka Zemstą. Prawdopodobnie o co chodzi. Deklaruje też chęć uratowania bohatera przed samym sobą – tu się recenzentka wzrusza – ah. Oh. (cynizm off).

Znów – przewidywalność wydarzeń dla każdego choć odrobinę rozgarniętego osobnika. Brak pomyślunku postaci (i policji). Zapomnienie o jakimkolwiek sposobie kontaktu/dania znać przyjaciołom, co się dzieje. Walenie widza po głowie „O patrz, TUTAJ postać rzuca WAŻNE i ZNACZĄCE spojrzenie. A tutaj Ważny Trop W Sprawie”.  Oraz „Chcę się zemścić i udowodnić, że mam/jestem…” (tu sobie dopowiedzcie, co wam przyjdzie do głowy, ja nie mogę, bo niecenzuralne mi wychodzi).

Pytanie zasadnicze natomiast brzmi – czy ten chłopaczek z kamerą, którą ma chyba przyklejoną do ręki i filmuje absolutnie wszystko, w końcu się do czegoś przyda?