Mniej więcej tak można podsumować moje wrażenia po seansie. I nie wiem, po co pisać więcej. Znaczy wiem, taka praca, ale mimo wszystko.

Nie będę rozpisywał się o fabule pierwszego odcinka bo można ją podsumować w jednym zdaniu: Saitama, czyli tytułowy bohater, tłucze potwory. Bam, koniec fabuły. W tym odcinku mamy też oczywiście pokazane początki OPM, czyli starcie z wielkim krabem, ale to tyle jeśli chodzi o jakiekolwiek informacje kluczowe. Reszta odcinka to radosne obijanie mordy wszelkiej maści antagonistom, od tych wielkich po tych tylko dużych. I płynie z tego niesamowita radocha, ponieważ seria w żadnym momencie nie pretenduje do bycia poważnym anime o superbohaterach i pozostaje lekką komedią wypełnioną po brzegi akcją.

Strona techniczna trzyma się mocno. Walki są płynne, szalenie dynamiczne lub zwyczajnie szalone. W niektórych miejscach animacja jest stylizowana na stare anime z lat osiemdziesiątych, zwłaszcza podczas walki z gigantem. Wszystko jednak wręcz ocieka pieniędzmi wydanymi na dopracowanie tytułu i mam nadzieję, że taka jakość utrzyma się do samego końca.

O One-Punch Man pisze się trudno. Niby wydarzyło się sporo, ale jakoś tak nie za bardzo mam się nad czym rozwodzić. Śmiało mogę zarekomendować serię każdemu fanowi bitewnych shounenów, ale także tym z was, którzy lubią ciekawe, nietuzinkowe postaci, bo mimo wszystko seria trochę ich ma. No i ten opening…