Drugi odcinek rozpoczyna rzut oka na licealistkę w bieliźnie. Trochę dalej stanik i majteczki (model sportowy) pokazuje również główna bohaterka. Być może obłaskawione w ten sposób rzesze wielbicieli kobiecych wdzięków uznają odcinek za satysfakcjonujący, ja jednak wynudziłam się jak mops. Znowu.

Po widowiskowej rozwałce, której byliśmy świadkami w poprzednim odcinku, szefowa „ósemki” ląduje na dywaniku u wszystkich przełożonych, żeby pokajać się odpowiednio. Na nic jednak jej skrucha i obietnice poprawy, bo oto Wielki Zły znowu wysyła swych siepaczy, by uprzykrzali życie spokojnych obywateli. Tym razem na celownik zostaje wzięte pewne liceum, do którego, zupełnie przypadkiem, uczęszcza siostra szefowej.

Tak więc niezrównoważony osobnik w bojowym kombinezonie niszczy szkołę, a „ósemka” wyrusza swoim wspaniałym pojazdem pancernym, ponownie doczepionym do pociągu, i analizuje cechy wroga. W tym miejscu nasunęło mi się kilka pytań. Czy to rozsądne uzależniać prędkość reakcji od rozkładu jazdy tokijskiej kolei naziemnej? Nie byłoby łatwiej mieć jedną bazę wypadową? Czy ktoś naprawdę uznał, że to będzie cool?

  
Wszystkich nastawionych na szybką akcję muszę rozczarować. Większość odcinka to po raz kolejny gadanie o niczym i/lub celebrowanie hobby poszczególnych bohaterów.

Dość miłym zaskoczeniem okazał się fakt, że główna bohaterka przywdziała własny willwear i jako Oscar VI wyruszyła skopać tyłek wrogowi tygodnia. Udaje jej się dokonać tego samodzielnie, szkoda tylko, że robi to dość nieporadnie i w efekcie staje się sprawczynią jeszcze większego bałaganu niż jej koledzy.

Więcej czasu antenowego dostał również Wielki Zły i jego lolitka-maskotka. Niestety przez cały czas bytności na ekranie gadał jak potłuczony, robiąc przy tym głupie miny. Jego działanie musi być celowe, bo znowu pojawia się sugestia Wielkiego Planu, ale zamiast ekscytacji, narasta we mnie przeświadczenie, że mamy do czynienia z Wielkim Bublem.