Tym razem czeka nas bitwa nocna z okrętem podwodnym.

Ta seria ma w sobie tyle akcji, że mogłaby spokojnie podzielić się nią z niejednym „bojowym haremem” i dalej nie miałaby się czego powstydzić. Jak dotąd połowę każdego odcinka wypełnia jakaś bitwa morska, a tematyka „słodkich dziewczynek robiących słodkie rzeczy” jest traktowana marginalnie, także jeśli ktoś liczył na tego typu serię, to może poczuć się rozczarowany. Ja rozczarowany na pewno nie jestem, bo historia naprawdę pozytywnie mnie zaskakuje, zarówno tematyką, jak i podejściem do niej.

Uratowana w poprzednim odcinku pierwsza oficer z „Admiral Spee” – Wilhelmina Braunschweig Ingelner Friedeburd ze szkoły morskiej w Wilhelmshaven – wybaczcie nie mogłem się powstrzymać. 

W trzecim odcinku uratowana poprzednio dziewczyna (imię i nazwisko do wglądu powyżej) z „Admiral Spee” ratuje skórę naszym bohaterkom, którym tym razem przychodzi się zmierzyć z okrętem podwodnym z jednej z męskich szkół. Na nic zdaje się kolejna próba wyjaśnienia (tym razem morsem za pomocą sonaru), że „Harekaze” nie ma wrogich zamiarów i chciałby uniknąć walki. Głównym problemem okazuje się brak jakiejkolwiek broni do skutecznej walki z okrętem podwodnym i fakt, że możliwości manewrowe okrętu są mocno ograniczone ze względu na uszkodzenia silników, więc nie może on salwować się ucieczką przed teoretycznie wolniejszym przeciwnikiem. Niestety rozwiązanie tego problemu wydało mi się najbardziej naciągane ze wszystkich pokazanych w tych trzech odcinkach, bo wymagało chyba zbyt wielkiego zbiegu okoliczności nawet jak na tę serię. Poza tym starałem się nie analizować dokładniej ataków torpedowych ale odniosłem wrażenie, że mimo uszkodzeń „Harekaze”, łódź podwodna nie byłaby w stanie tak okrążać niszczyciela, operując cały czas pod wodą. Mniejsza o zgodność z realizmem, faktem jest, że oglądanie tego daje naprawdę dużo frajdy, a powierzchnia wody odbijająca światło księżyca robiła naprawdę rewelacyjne wrażenie.

Ostatecznie dzielna, acz niedoświadczona załoga odpiera z pomocą nowej koleżanki kolejny atak, a sama końcówka przynosi bardzo optymistyczną informację o tym, że wszystkie okręty łącznie z „Harekaze” mają zawinąć do portów, aby przerwać tę patową sytuację z rzekomym buntem. Sprawa jest jednak daleka od happy endu, gdyż w międzyczasie dowiadujemy się, że na pokładzie „Admiral Spee” stało się coś niedobrego (prawdopodobnie bunt załogi – stąd ucieczka pierwszego oficera z okrętu celem powiadomienia innych o tym, co zaszło), los okrętu przyjaciółki kapitan też jest nieznany. W dodatku nad szkołą wisi widmo zatopienia wszystkich jej okrętów, jeśli nie wyjaśni się sprawa rzekomego buntu na „Harekaze”. Mimo wszystko jestem jednak dobrej myśli i uważam, że wszystko zostanie załatwione nawet jeśli nie pokojowo, to efektownie i bez strat wśród młodych wilczków morskich.

Dla takich widoczków warto oglądać to anime.

Jak widać, serii daleko od lekkiego, łatwego i przyjemnego tonu, mimo to udaje jej się na razie dawkować dramaty w taki sposób, że widz nie czuje się tym wszystkim przygnieciony, za to ma chęć kontynuować seans. Do zalet Hai-Furi należy całkiem niezła grafika, projekty okrętów i sceny akcji – jest to na pewno miła odmiana i nie spodziewałem się po tym anime aż tak dobrego wykonania połączonego z oryginalną tematyką. Pewnym minusem jest spora obsada, ponieważ trochę czasu upłynie, zanim zacznę rozpoznawać, kto jest kto, jeśli chodzi o postacie drugoplanowe. Trzeba będzie też pewnie nadal przymykać oko na realizm pewnych rozwiązań fabularnych, choć i tak uważam, że nie jest źle. Ja na pewno będę kontynuował seans.

Jak widać, będzie kogo poznawać, jeśli chodzi o bohaterki – o ile tylko każda z nich dostanie swoje 5 minut.