Rokudou znowu wpada w finansowe tarapaty – podczas lekcji nawiedza go słodka demoniczna kotka i informuje, że zalega z zapłatą składki na coś w rodzaju związku zawodowego shinigami. Członkostwo wiąże się ze zniżkami na zakup sprzętów potrzebnych do pracy. Problem polega na tym, że Rinne pieniądze wpłacił, a konkretnie dał je Rokumonowi, który zarzeka się, że zadanie wypełnił. Bohater udaje się więc do biura, by wyjaśnić nieporozumienie, gdzie trafia akurat na Kaina… Oczywiście Kain nie wierzy Rokudou i każe mu zapłacić raz jeszcze, doliczając odsetki za zwłokę – oburzony shinigami odmawia i wraz z Sakurą rozpoczyna szczegółowe śledztwo, które przynosi nieco zaskakujące rezultaty (wstydźcie się wszyscy, podejrzewający biednego tatusia Rinne…).

Trzeci odcinek był sympatyczny, ale zdecydowanie nie tak zabawny jak dwa poprzednie. Ucieszył mnie powrót Kaina, bo to jedna z moich ulubionych postaci w Kyoukai no Rinne, oraz zestawienie go z mocno nierozgarniętą kotką Suzu. W ogóle odcinek obfituje w wiele trafnych spostrzeżeń dotyczących pracy urzędników państwowych, a także promocji wszelakich i darmowych bonusów. Rozłożyła mnie na łopatki historia zatrudnienia demonicznej koteczki… Rinne i Kain pod wieloma względami są bardzo podobni, aż szkoda, że zupełnie się nie dogadują. Warto też zwrócić uwagę, że tym razem historia zajęła cały odcinek i nie pojawili się w niej Ageha oraz Jumonji. Inna sprawa, że coraz bardziej zaczyna mi przeszkadzać spychanie Sakury na drugi plan – o ile w pierwszej części dziewczyna pełniła istotną rolę, tak w drugiej snuje się w tle i w sumie niewiele różni się od ruchomej dekoracji. Gdzieś zapodziało się śliczne iskrzenie między nią a Rokudou. Po prostu jest jej za mało na ekranie, brakuje mi jej celnych komentarzy i ciekawych, chociaż prostych pomysłów. Mam nadzieję, że to kwestia wolnego rozkręcania się serii, a nie celowych działań autorki, a za nią twórców, którzy uznali, że sprawy za szybko zaszły tak daleko. Na to pierwsze wskazuje animacja czołówki, gdzie pojawia się nawet sugestia jakiejś relacji między Jumonjim i Agehą.

Technicznie nic się nie zmieniło, na szczęście pod tym względem anime trzyma poziom. Nie czuję się rozczarowana produkcją, ale mam wrażenie że zbyt wolno się rozkręca, tudzież zmiany nastroju są zbyt widoczne i nagłe. Mimo wszystko na pewno obejrzę Kyoukai no Rinne do końca, wierzę że autorka ukryła w rękawie jeszcze niejednego asa, no i dobra komedia nie zdarza się zbyt często.