Dzięki dwutygodniowej przerwie w emisji, spowodowanej niezależnymi okolicznościami, przekonałam się, że rzeczywiście wyczekuję spotkania z Chihiro. Znów mamy do czynienia z trzema wątkami. Pierwszy to przygarnięcie przez chłopca pozostawionego na ulicy słodkiego szczeniaczka (swoją drogą, Japończycy naprawdę to robią?). Ponieważ Madoka psów nie znosi w żadnej formie (jest przy tym klasycznym, acz pechowym kociarzem – z alergią na te cudowne zwierzęta), Chihiro stara się rzecz ukryć, poszukując jednocześnie innego domu dla pieska. Sekret wychodzi jednak na jaw, po czym zwierzak szczęśliwie znajduje właściciela w osobie Miyako, byłej narzeczonej Madoki. A Chihiro pozostaje poczucie winy, że zachował się nie fair w stosunku do wujka.

Do posprzątania zapuszczonego ogrodu Takatoriego przyjeżdża ogrodnik, jak się okazuje, ojciec kolegi Chihiro z klasy. Pan Hino, którego chłopiec bardzo lubi, wyznaje mu, że zastanawiali się po śmierci jego matki nad przygarnięciem go. Chihiro jest wzruszony, ale stwierdza, że chce zostać z wujkiem, co z kolei pozwala się wzruszyć podsłuchującemu Madoce, i oczywiście widzom.

(Protestujący wniebogłosy) Madoka i Keichirou wyjeżdżają na kilka dni służbowo, co daje Chihiro wymarzoną okazję do posprzątania najciemniejszych zakamarków posiadłości. W efekcie łapie przeziębienie i znów możemy zobaczyć, że nawet on – chory i sam w ogromnym domu – miewa chwile słabości, kiedy zastanawia się nad napisaniem wiadomości do Madoki (czy raczej odpisaniem na jego tysiąc maili). Przerwane połączenie od siostrzeńca ściąga wujka z powrotem, co daje okazję do kolejnej słodkiej i wzruszającej sceny.

Okej, powyższy opis jest celowo suchy i ogólnikowy, gdyż zbieram się jeszcze po tym straszliwie słodkim i wzruszającym doświadczeniu, jakim był trzeci odcinek. I co zdumiewające, nie czuję się ową wzruszającą słodyczą jakoś szczególnie zatruta czy zniesmaczona. Rzecz w tym, że sytuację zdecydowanie ratuje trzeźwe myślenie i naturalne zachowanie Chihiro, a przede wszystkim autorskie puszczanie oka do widza poprzez wygłaszane przez niego metakomentarze, które są przy tym autentycznie zabawne. Ten chłopiec jest tak uroczy, że nawet się nie dziwię, że rodzina Hino chciała go adoptować (nie wspominając oczywiście o obsesyjnym sprzątaniu). Jest w nim jednak dostatecznie dużo realizmu, żebym mogła się też faktycznie jakoś wczuć w jego sytuację czy przejąć losem. Ale nie za bardzo, bo wszystko traktowane jest lekko i z humorem, co daje nam miłą pewność, że każda sytuacja dobrze się skończy. Naprawdę, całkiem dobrze wyważone to połączenie okruszków życia z komedią. Kupuję to i polecam – ciepły uśmiech i miłe uczucie na sercu gwarantowane!

Mam wrażenie, że troszkę gorzej było w tym odcinku z rysunkiem postaci, które nieco bardziej się deformowały (no i te ich nosy z profilu…), ale szczerze mówiąc, wcale mi to nie przeszkadza, a bogate tła, choć komputerowe, są na tyle ładne i dobrze zrobione, że serię ogląda się przyjemnie także pod względem wizualnym. Muzycznie – yyy, jest tam jakaś muzyka? Pomijając całkiem przyjemny opening i żyjący własnym życiem ending, ale w to ostatnie starannie nie wnikam… W sumie nieistotne. Ważny jest przeuroczy Chihiro, jego szalony wujek i cała reszta sympatycznej ferajny. Dla nich zaryzykuję nawet cotygodniowe wizyty u dentysty.