Pamiętacie ten drrrrrramatyczny moment, w którym zakończył się pierwszy odcinek Super Lovers? Początek drugiego wita nas zgoła innym klimatem  – dowiadujemy się, że po zakończeniu edukacji Haru zdecydował się zostać hostem. Oczywiście wyboru tego nie podyktowała pasja do zabawiania bogatych kobiet, a względy czysto praktyczne, wynikające bezpośrednio ze wspomnianego na wstępie drrrrrrramatycznego wydarzenia, jakim była śmierć ojca i przybranej matki chłopaka. Wypadek samochodowy przeżył tylko Haru, to zaś nie tylko odbiło się na jego psychice, czyniąc go jeszcze bardziej przewrażliwionym na punkcie młodszych braci, ale również zaowocowało amnezją, obejmującą okres poprzedzających tragedię wakacji – tych samych, podczas których poznał małego Rena.

Nie będę się rozwodziła nad tym, jak bardzo uwielbiam ten arcywygodny i świeży niczym dwutygodniowy chleb chwyt fabularny pt. „amnezja wybiórcza”… Zamiast tego skupię się na faktach, a zatem wynikającej z utraty wspomnień niemożności spełnienia obietnicy o wspólnym zamieszkaniu w Japonii, którą Haru złożył Renowi. Nic jednak straconego, gdyż uparty i zdeterminowany Ren, który przymierza się właśnie do rozpoczęcia szkoły średniej, zdołał namówić Haruko na wysłanie go do Japonii. Haru nie tylko więc dowiaduje się, że ma jeszcze jednego młodszego brata, ale również, że dzięki swojej nieobliczalnej matce będzie musiał przyjąć go pod swój dach.

Tak zaczyna się wspólne życie obu bohaterów. Okazuje się, że Ren niewiele zmienił się od czasów dzieciństwa – nadal jest do przesady bezpośredni, uparty i niezależny. I nadal nie cierpi się kąpać. Mimo tych oczywistych wad ujmuje jednak Haru swoim przywiązaniem – nie zraża go bowiem fakt, że starszy brat stracił wspomnienia. Nie powstrzymuje to Rena w podtrzymywaniu deklaracji, że Haru jest jego jedyną rodziną. Dla młodego mężczyzny, którego szczęśliwe dzieciństwo zakończyło się z chwilą tragicznego wypadku, nowy członek rodziny może stać się lekiem na całe cierpienie. Pozostaje pytanie, co się wydarzy, gdy o nowym młodszym bracie dowiedzą się dwaj pozostali, niekoniecznie przychylni myśli o dzieleniu się cudownie troskliwym i opiekuńczym Haru z nikomu nieznanym i nieco bezczelnym dzieciakiem.

Mimo skrajnie banalnych założeń i rozwiązań fabularnych, daje się oglądać Super Lovers bez grymasu bólu na twarzy. Obawiam się jednak, że ten może się pojawić, wraz z nieuchronnie zbliżającymi się przejawami miłości nie do końca braterskiej między Haru i Renem, ku której wszak zmierza cała historia. O ile bowiem jestem w stanie zaakceptować przywiązanie i bliskość rodzące się między dwoma, jakby nie patrzeć, samotnymi chłopakami, to nadal razi mnie myśl, że ów związek dwóch braci, dodatkowo rozdzielonych niemałą przepaścią lat, mógłby nabrać charakteru innego aniżeli platoniczny…